Een vissersfamilie vangt mosselen in de Slack Baai, Noord-Frankrijk. Tot zover is er niks geks aan de hand de nieuwe film van Bruno Dumont.
De Van Peteghems tuffen voorbij, op weg naar hun zomerverblijf. Hysterisch adoreren ze het pittoreske, begin twintigste-eeuwse landschap. Er zit duidelijk een steekje los aan dit gezelschap maar zieke gewoonte die vissersfamilie Brufont erop nahoudt, gaat je verstand pas echt te boven.
Het verhaal heeft alle ingrediënten van een thriller, en hoewel Dumont in Ma Loute (Slack Bay) allerlei genres blendt, voert komedie de verrassende boventoon in deze film.
De filmpersonages van Bruno Dumont hebben ze vaker niet op een rijtje. Maar in tegenstelling tot vorige dramafilms als Hadewijch (2009) en Camille Claudel 1915 (2013) is Ma Loute meer een klucht. Uitglijden over een bananenschil is niks vergeleken met het gestuntel op het strand van agent Machin, formaat walrus, en zijn assistent Malfoy die sterk doen denken aan komisch duo Laurel & Hardy. En aan de ooh’s en aah’s van Aude van Peteghem (Juliette Binoche) kan de gemiddelde uitvoerder van Jan Klaassens’ Katrijn nog een voorbeeld nemen…
Toch is het jammer dat de plot; er verdwijnen nogal wat mensen in de omgeving van de baai terwijl één van de mogelijke daders een liefdesrelatie ontwikkelt met de androgyne Billie van Peteghem (intrigerend acteerdebuut van Raph!), wordt overgoten met een hardnekkige komische saus die je slechts bij vlagen oprecht aan het lachen maakt.
Aan de acteurs ligt het niet, die beschikken stuk voor stuk over komisch talent. Ook degenen die normaal niet op het witte doek te zien zijn, titelrolvertolker Brandon Lavieville en Raph zijn bijvoorbeeld in de regio gecast, doen niet onder voor de rest. De absurdistische humor, die sommige personages gaandeweg letterlijk vleugels geeft, is eveneens mooi gevonden maar lijkt een genre te zijn waarin Dumont nog niet op de top van zijn kunnen presteert.
Cinesalon 