Beanpole (Dylda) gaat over twee jonge vrouwen, Iya en Masha, die elkaar terugzien in Leningrad, kort na de Tweede Wereldoorlog. Allebei hebben ze het nodige meegemaakt. geen van beide zijn ze er goed in om het daar met elkaar over te hebben.
Beanpole is een film waarin weinig wordt gesproken maar des te meer wordt verteld. De actrices maken met de rollen van Iya en Masha hun (speel)filmdebuut, en verbijsteren met hun hartverscheurende, invoelende speelstijl.
Roerloos staat ze in de wasruimte. Hoe lang dat al zo is? Volgens een collega duurt het al uren. Ze knippert met haar ogen, beweegt haar vingers en reageert weer normaal. Iya heeft catatonie; af en toe verlamt ze, een toestand die een paar minuten tot een paar uur duurt.
Iya, die vanwege haar bizarre lengte de bijnaam Beanpole (bonenstaak) heeft, werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis in Leningrad. De stad trilt na van de Tweede Wereldoorlog, de ziekenzalen liggen vol en inwoners worstelen om hun levens weer op de rit te krijgen. Kieren in hun moeilijk te verwarmen huizen zijn dichtgestopt met oude kranten. Kranten die werkelijk uit de oorlogstijd dateren; de makers van Beanpole hebben de set met veel oog voor authenticiteit opgebouwd.
Na een zwarte dag staat Masha in Iya’s kamer. Ze hebben tijdens de oorlog een sterke band opgebouwd. Hoe die er precies uitzag krijg je niet te zien, Beanpole focust op het heden, er komt geen flashback in de film voor. Uit hun omhelzing blijkt in ieder geval dat Iya om Masha geeft en dat ze elkaar (in ieder geval voorlopig) nodig hebben.
Zoveel als er fysiek herbouwd moet worden na een oorlog, zoveel meer valt er mentaal te herstellen. Filmmaker Kantemir Balagov bestudeerde dagboeken van mensen die de oorlog doormaakten en het verraste hem hoeveel vrouwen er werkten tijdens WO II. Niet alleen in ziekenhuizen maar ook aan het front, zoals Masha. Vrouwen bij wie de oorlog misschien nog wel diepere sporen nalaat dan bij de meeste mannen; zo kunnen stress en mishandeling funest zijn voor vruchtbaarheid.
Beheerst laat Balagov Iya (Viktoria Miroshnichenko) en Masha (Vasilisa Perelygina) hun gevoelens uitspelen in Beanpole. Je zou het niet zeggen maar beide actrice maken in deze film hun (speelfilm)debuut. Hun acteerprestaties zijn uitzonderlijk. Iya uit elke emotie, tot en met de kleinste buikpijn-grimas, met lichaamstaal terwijl haar trauma complex genoeg is om een tekstboek over te schrijven. En na het doorpassen van een grasgroene jurk, na jaren een soldatenuniform te hebben gedragen, draait Masha de ene na de andere (scheve) pirouette, blij als een kind.
De tijd dat ze zich meer luxe kunnen veroorloven, materialistisch en mentaal, is nog niet aangebroken maar bij vlagen in zicht. Ingetogen en regelmatig hartverscheurend laat Balagov door de ogen van de twee jonge vrouwen zien dat ze een loodzware oorlog hebben overleefd, dat een bonenstaak niet breekt, en dat wat (of wie) er tegenaan mag leunen, groeit.
Beanpole (Dylda) ♥♥♥♥ is vanaf 20 februari te zien in de bioscoop
Cinesalon 