In een kermisattractie, zwevend door de lucht, heb je het gevoel dat alles kan. Ook al zit je vastgesnoerd, je vliegt, vrij als een vogel. Alles wat zich onder je afspeelt, is irrelevant. Verliefdheid geeft je hetzelfde gevoel en in Jumbo, het speelfilmdebuut van Zoé Wittock, worden deze emoties gekoppeld.
Jeanne (Noémie Merlant) wordt verliefd op een kermisattractie; Jumbo. Hoe bizar dit ook klinkt, het resultaat is een bijzonder gevoelige speelfilm die niet onderdoet voor een klassiek liefdesdrama.
Jeanne werkt in een attractiepark, feeëriek gelegen aan een waterval in een Ardennen-achtig gebied. Terwijl naast je het water over de rotsen naar beneden stort, roetsj je zelf in een achtbaan naar beneden. Jeanne bemoeit zich niet met de natuur, en ook niet met de bezoekers van het park. Ze maakt er ’s nachts schoon en maakt maquettes van alle attracties. Haar kamer is behangen met feestverlichting en gevuld met miniatuurzweefmolens.
Als de ‘Move it’ wordt geïnstalleerd, heeft ze een openbaring. De attractie geeft haar het gevoel van verbondenheid, tegen zijn stalen poten aanleunen voelt voor haar als een omhelzing en waar zij communiceert met woorden, flikkert hij met zijn verlichting (rood = nee, groen = ja).
Het feit dat de ‘Move it’, door Jeanne ‘Jumbo’ genaamd, reageert, maakt de liefdesrelatie meteen acceptabel. In Ex Machina (2014) werd Caleb verliefd op een robot (Alicia Vikander). In Her (2013) was er niet eens een fysieke partner aanwezig, Theodore viel voor de stem van zijn A.I. geliefde (Scarlett Johansson). In Jumbo gaat filmmaker Zoé Wittock nog een stap verder, Jumbo wordt geen moment als menselijk neergezet, Jeanne is verliefd op een object.
Jeanne is een wereldvreemd en goudeerlijk meiske, ze vertelt haar moeder over Jumbo. Gezien haar moeder een barvrouw met te diep decolleté, minirokjes en vage scharrels is, zal voor iedereen (behalve Jeanne) duidelijk zijn dat ze niet op begrip hoeft te rekenen. Ook Jeannes baas, parkmanager Marc, ziet liever dat ze voor hem valt dan voor zijn nieuwste attractie.
Een liefdesrelatie met een kermisattractie laat zich op zich ook niet 1,2,3 uitleggen. Maar actrice Noémie Merlant (Portrait de la jeune fille en feu) kost het geen enkele moeite om haar verwantschap met de machine overtuigend uit te beelden. Ze klauwt zich om zijn tentakels heen alsof het zijn armen zijn, kijkt op tegen zijn lampjes als ware het zijn ogen.
Jeannes tegenspelers zijn behoorlijk eendimensionaal, daarin kan Zoé Wittock zich meer uitdagen. De liefdesscènes daarentegen doen niet onder voor die uit klassieke liefdesdrama’s en maken van Jumbo een bijzonder gevoelige debuutfilm.
Jumbo ♥♥♥♥ is vanaf 26 maart te zien via filmplatform Picl en voor Cinevillepashouders via Vitamine Cineville
Cinesalon 