Als je een afstudeervoorstelling bezoekt is het, meer dan bij andere voorstellingen, de vraag of deze ‘goed’ zal zijn. De voorstelling is gemaakt door nog onbekende makers met relatief weinig ervaring, maar, boordevol ambitie. Ambitie bleek in dit geval al uit de keuze van het stuk: een bewerking van Het Slot, de laatste nimmer voltooide roman van Franz Kafka. De Stormvogels, zoals de Artez-afstudeerders zich noemen, weten verrassend goed raad met Kafka’s absurdisme en zetten met Het Slot een prikkelende afstudeervoorstelling neer die qua regie doet denken aan een Tarantino film.
Het publiek is verdeeld over twee tribunes, de witte toneelvloer staat daartussenin. Dwars over de toneelvloer liggen een aantal tl-balken, de rechte lijn die daarmee gevormd wordt doet denken aan een catwalk, een look die benadrukt wordt door de kostuums van de acteurs, een mix van zwart lederen jurken en kapjes, witte overhemden, wijde pantalons en doorschijnend antracietkleurige gewaden die niet zouden misstaan in een modeshow.
Rode draad in de voorstelling is Kafka’s Het Slot, een roman over landmeter K. die aankomt in een ondergesneeuwd dorp dat gedomineerd wordt door ‘het slot’, een burcht die zich lastig laat innemen blijkens de moeizame dialogen die K. met verschillende bewoners voert. De dialogen worden afgewisseld met audiovisuele, gesproken en gedanste ‘tussenscènes’ waarbij tekstbewerker Jona Hoek kunstig gebruikmaakt van teksten van onder andere Kafka, Alain Pringels, Albert Camus. Het sounddesign van Berny Kloos bestaat afwisselend uit bastonen die het gevoel dat K. de verkeerde man op de verkeerde plek is onderstrepen, uit hier en daar bedrieglijk lieflijke deuntjes en uit popsongs (o.a. Michael Jackson, Bad). Geluiden die je eigenlijk ook tijdens het lezen van Het Slot moet horen zo goed sluiten ze aan.
De regie is in handen van Julie van den Berghe, dramaturgisch ondersteund door Hubertus Martin Mayr. Onder Van den Berghes leiding vormen de losse, telkens abrupt afgebroken scènes een prikkelende verbeelding van de absurdistische waanzinnigheid die zo kenmerkend is voor Kafka’s werk. De rauwe, soms harde, regiestijl die ze hierbij hanteert doet denken aan films van Quentin Tarantino, al is bij Het Slot soms wat té duidelijk dat er diep over elke stap is nagedacht.
Moeiteloos stappen de acteurs anderhalf uur lang in en uit hun rol. Om van personage te wisselen of om plotsklaps acteerstudenten spelen. Tegen het einde van de voorstelling leggen ze de toeschouwers (waaronder veel theaterstudenten en –medewerkers) het vuur aan de schenen met een persiflage op een repetitieproces waar je onmogelijk zonder gekromde tenen naar kunt kijken, waarschijnlijk precies de bedoeling. Om deze recensie in schooltermen te besluiten: theatervoorstelling Het Slot krijgt een 8+. Laten we hopen dat de Stormvogels na hun afstuderen even knappe voorstellingen brengen.
Het Slot, gezien op dinsdag 7 oktober in het Compagnietheater Amsterdam, is daar nog tot en met 10 oktober te zien. Bekijk voor meer info en speeldata de website van de Stormvogels
Cinesalon 