Langs het hoofdpad van het bos, bekend als Sea of Trees, staan borden met teksten als ‘vergeet je familie niet’ ‘denk aan iets waar je blij van werd’ en ‘je hebt maar één leven’. Oneliners die op papier zoetsappig overkomen maar daar uit bittere noodzaak zijn geplaatst – Aokigahara is de eerste treffer op Google als je zoekt naar ‘the perfect place to die’.
Ga niet van het pad af. Een simpel verzoek, en geen mens houdt zich eraan. Zo loopt de gemiddelde toerist in Amsterdam bij voorkeur midden op het fietspad in plaats van op de stoep. Ziet de Spoedeisende Hulp van een ziekenhuis elke weekendnacht feestgangers die zoveel hebben gedronken dat ze geen idee meer hebben van welk pad dan ook, en is er in een natuurpark niks interessanter dan het gebied voorbij het bord ‘geen toegang’.
Doorgaans is de weg naar het pad snel teruggevonden. Gesteld althans, dat je dat wilt. Arthur Brennan (Matthew McConaughey), hoofdpersoon in de door Gus ‘Good Will Hunting’ van Sant geregisseerde film The Sea of Trees, reist zonder tas naar Aokigahara, een ondoordringbaar woud bij Mount Fuji in Japan. In zijn jaszakken slechts een doosje pillen, een postpakketje en een flesje water. Matthew McConaughey heeft weer eens een rol te pakken waar hij diep voor mag gaan…
Eerder werden McConaughey’s survival skills al op de proef gesteld in Mud, de film waarin hij zich als voortvluchtige verschuilt in een bootje aan de Arkansas River, een zijtak van de Mississippi River. In The Sea of Trees krijgt hij ook psychisch een en ander te verduren.
Langs het hoofdpad van het bos staan borden met teksten als ‘vergeet je familie niet’ ‘denk aan iets waar je blij van werd’ en ‘je hebt maar één leven’. Oneliners die op papier zoetsappig overkomen maar daar uit bittere noodzaak zijn geplaatst – Aokigahara is de eerste treffer op Google als je zoekt naar ‘the perfect place to die’.
Fascinerend is dat hij, net als hij z’n pillen tevoorschijn haalt, een man (Ken Watanabe) te hulp schiet die gewond door het bos sjokt, op zoek naar het pad. De zelfmoordmissie lijkt van de baan, het duo reist samen verder. Onderwijl zien we fragmenten uit het verleden van Arthur waarin zijn vrouw Joan (Naomi Watts) en hij elkaar het leven zuur maken maar tussen de regels door zielsveel van elkaar houden.
Hoewel de film nergens in uitblinkt, het natuurschoon daagt uit tot vele malen mooier camerawerk dan we nu te zien krijgen, de soundtrack is volstrekt onopvallend en het verhaal biedt voldoende aanleiding voor poëtischer teksten dan we nu te horen krijgen. Zo licht Arthur Brennan, wetenschapper, zijn studenten een theorie over aantrekken en afstoten toe waar de makers ongetwijfeld symbolischer bedoelingen mee hadden dan de gekunstelde poging die we nu te zien krijgen.
Desondanks weet de film, met name in de laatste scènes, een vleug mystiek over te brengen waarmee The Sea of Trees meer wordt dan de nogal gezochte zelfmoordmissie die de film in eerste instantie was. Matthew McConaughey zet zijn hoofdrol prima neer maar als je hem écht wilt zien spelen, kijk dan (nogmaals) naar de biopic Dallas Buyers Club.
Cinesalon 