Het was misschien wel de verrassing van serieseizoen 2014-2015: Outlander. De serie die het modern feministische label female gaze met vlag en wimpel verdient, fantastisch is voor de liefhebber van kostuumdrama en je meevoert naar sprookjesachtig mooie Schotse hooglanden. Die serie is terug met een tweede seizoen.
In seizoen één zagen we hoofdpersonage Claire (Caitriona Balfe) op een Brits station in 1945 waar ze –de Tweede Wereldoorlog is net voorbij – wordt herenigd met de liefde van haar leven; Frank (Tobias Menzies). Claire is een onafhankelijke vrouw, ze heeft in de oorlog als zuster gewerkt maar nu is het tijd voor een welverdiende huwelijksreis. Bij de Callanish Standing Stones verdwijnt ze, om op te duiken op nagenoeg dezelfde plek – twee eeuwen terug in de tijd.
Geen gemakkelijke tijd voor het Britse Koninkrijk; de Engelsen en de Schotten vliegen elkaar voortdurend in de haren. Ook geen makkelijke tijd voor wie oorspronkelijk gewend was om in de twintigste eeuw te leven. Claire doet zich voor als genezeres, maar haar kennis van geneesmiddelen (vaccinaties??!!) wijkt zozeer af van wat men verwacht dat verbrand worden als heks geen irreëel scenario is.
Seizoen twee, wederom gebaseerd op de boekenreeks van Diana Gabaldon, brengt haar niet in rustiger vaarwater. Ze reist opnieuw door tijden, plaatsen en ditmaal zelfs continenten. Gebruikt haar voorkennis, riskeert haar leven. Daar staat wel wat tegenover; strijder Jamie (Sam Heughan), haar achttiende-eeuwse echtgenoot, staat weer fier en ultra afgetraind aan haar zijde.
Boekverfilmingen brengen altijd een risico met zich mee: wordt het verhaal niet tekort gedaan, komen de karakterontwikkelingen en gedachten van de personages wel voldoende tot hun recht? Wat helpt is dat Claire af en toe tevens optreedt als verteller, en de kijker op die manier door essentiële bespiegelingen kan loodsen. Ook de filmische landschappen (onder andere Schotland, een Franse havenstad en een Amerikaanse skyline) lenen zich uitstekend om bij weg te dromen.
De grote troef van Outlander is en blijft toch wel de female gaze. Claire is niet zo’n kijk-haar-nou-de-leiding nemen karakter. Geen warrior princess Xena of Stark-dochter Arya met haar zwaard. Claire is een tijdreiziger, kalm, bekwaam en niet bang. Ze is aantrekkelijk, maar wordt niet stiekem sexy of extra vrouwelijk in beeld gebracht (al is de Franse baljurk uit aflevering twee op het randje). Claire is Claire en dat maakt haar autoriteit, zelfs in tijden waarin vrouwen hartstikke onderschikt waren, onomstotelijk en Outlander een fenomenaal mooie serie om naar te kijken.
Cinesalon 