Iedere schrijver heeft het. Een favoriet, en niet perse voor de hand liggend plekje om vrijuit te schrijven; afgezonderd in een tuinhuisje, verstopt achter een grote caffè latte in het koffietentje op de hoek of bankhangend met je mac-book op schoot. Trumbo opent met een shot van scenarist Dalton Trumbo (1905 – 1976) in zijn badkuip.
*pas op voor mogelijke spoilers
De titelrol in deze biopic wordt neergezet door Bryan Cranston. Mogelijk zegt die naam je niet zoveel, maar het noemen van Walter ‘Breaking Bad’ White zal ook bij de niet frequente televisiekijker een belletje doen rinkelen. Even is de vraag hoe dit gezicht, dat je in eerste instantie aanziet voor dat van mr. White, zal overtuigen in de rol van een politiek activistische Hollywoodscenarist. Maar zodra de badkuip uit beeld glijdt en je Cranston een scenario ziet uittikken achter een oldskool typemachine, land je in het leven van Dalton Trumbo, een karakter dat Cranston even gedisciplineerd en overtuigend neerzet als zijn hoofdrol in de hitserie Breaking Bad.
Met een schrijfblok op een houten plankje voor hem en sigaretten en whiskey binnen handbereik, zet Trumbo een kleine zeventig scenario’s zwart op wit. Oorspronkelijk stond niet elk script op zijn naam, als aanhanger van het communisme was het hem een tijdlang zelfs verboden om te publiceren. De film belicht de periode vanaf 1947, als Trumbo gedagvaard wordt vanwege zijn politieke voorkeur, tot 1960, het jaar waarin hij zich definitief losworstelt van het publicatieverbod.
Zoals meer recent geproduceerde kostuumdrama’s (Carol, The Danish Girl) is ook in Trumbo uitzonderlijk veel aandacht besteed aan set design. Close-ups van een glanzend zwarte typemachine, eikenhouten radio en de zwart-wittelevisie met ronde beeldschermhoeken en kamers die permanent blauw staan van de rook brengen je moeiteloos in Mad Men-stemming. Aangenaam maar niet overheersend, want zoals je mag verwachten ligt de focus in deze scenarioschrijverbiografie op het verhaal.
En wat voor verhaal, na een hoorzitting waarin Trumbo en negen andere filmmakers (samen bekend als de ‘Hollywood Ten’) weigeren om de vragen van de rechter eenduidig te beantwoorden, wordt hij veroordeeld tot een gevangenisstraf. Eenmaal vrij wil geen enkele producent zijn scripts afnemen, tenzij hij ze onder pseudoniem publiceert. En uitgerekend in deze, ogenschijnlijk laffe, oplossing schuilt een werkelijk briljante revanche…
Verblind door activistisch idealisme zet Trumbo, gezegend met een geweldige vrouw en drie kinderen, veel op het spel. In deze scènes, zeker als je een silhouet ziet van Trumbo met een gleufhoed op, is het vrijwel onmogelijk om Bryan Cranston niet toch af en toe als Walter White te zien. Gelukkig eindigt de film op een hoogtepunt. Dat Dalton Trumbo zo’n vijftien jaar later zal overlijden aan longkanker is dan nog niet bekend.
Cinesalon 