Phil Stern, een succesvolle filmagent, geeft een feest. Geen bruisende ‘La Grande Bellezza’ party, meer een netwerkevent voor filmprofessionals in chique jaren dertig kleding. Woody Allen, die met films als Midnight in Paris en Vicky Cristina Barcelona sfeervolle odes bracht aan de locaties waar hij filmde, levert met Café Society een aangename, maar over het geheel genomen nogal tamme, weergave van Hollywood in (notabene) The Golden Age.
Bobby Dorfman (Jesse Eisenberg), een charmant klunzige twintiger die sterk doet denken aan Woody Allen in zijn jonge jaren, is het neefje van filmagent Phil (Steve Carell). Hij verlaat de slechtlopende juwelierszaak van zijn vader in New York om zijn geluk te beproeven als klusjesman voor zijn oom. Dat gaat uitstekend, zijn onbeholpen charme (wie kan die eerlijke blauwe ogen weerstaan?) legt hem bepaald geen windeieren, maar zijn belangrijkste missie is al snel het hart winnen van Vonnie (Kristen Stewart), de secretaresse van Phil.
Vonnie, die liever aan het strand woont dan in Beverly Hills, en Bobby, veel te nuchter voor alle glamour, zijn een prima match en een garantie voor van die charmante romantische tafereeltjes waar Woody Allen meester in is. Alleen heeft Vonnie al een vriend, een gegeven dat leidt tot het soort komisch ironische plotontwikkelingen waar Allen eveneens zeer bedreven in is.
De focus verlegt zich van Hollywood naar New York, waar Bobby zich verdienstelijk maakt in de nachtclub van zijn niet zo koosjere broer Ben en wederom een jaloersmakend mooie vrouw genaamd Vonnie (officieel Veronica) ontmoet en er wéér een reeks romantisch komische scènes de revue passeren. Woody Allen praat de overgangen overigens zelf aan elkaar als verteller.
Café Society is, kortom, een typische Woody Allen film: amusant, vertederend, komisch, met oog voor detail geënsceneerd en met een uitgekiende rol voor mr. Allen himself.
Wetende dat deze iconische filmmaker je ook de adem kan benemen met een personage als Jasmine, de door Cate Blanchett vertolkte, manische Manhattan socialite in Blue Jasmine (2013) of de vileine Chris Wilton (Jonathan Rhys Meyers) in Match Point (2005), is deze Golden Age romcom echter best wel een tegenvaller.
Cinesalon 