Enthousiast springen de husky’s tegen haar op als Roos (Rifka Lodeizen) na jaren afwezigheid terugkeert naar een afgelegen huis in Noorwegen waar haar moeder Louise (Elsie de Brauw) en halfbroertje Bengt (Marcus Hanssen) wonen. De springerigheid staat in schril contrast met de afstandelijke houding van Louise als die haar dochter weerziet, ook als Roos het ijs probeert te breken:
Roos: “Heb je een nieuwe hond?”
Louise: “Nee, die heb ik al anderhalf jaar.”
In Verdwijnen maak je kennis met Roos, haar familie, haar jeugdvrienden. Oud zeer en de onmacht om daarover te spreken overheersen in deze door Boudewijn Koole (Kauwboy, Beyond Sleep) geregisseerde film, en de paar vrolijkere scènes met Roos en haar halfbroertje Bengt, brengen helaas niet genoeg lucht in het script om je als kijker aan het verhaal te kunnen overgeven.
Eerder regisseerde Koole Kauwboy (2012), over de tienjarige Jojo die het gemis van zijn moeder compenseert door een babykauwtje mee naar huis te nemen en daar – zonder dat zijn vader het weet – ontroerend goed voor zorgt. Kauwboy is best een verdrietige film, maar de liefde voor Jojo en ‘zijn’ kauwtje scheppen een heel waardevolle balans.
Heus, Verdwijnen is niet alleen kommer en kwel. Vooral de scènes waarin Bengt en Roos weer nader tot elkaar komen; gebroederlijk samen in de sauna, gillend als ze in een ijskoud wak springen, zijn fijn om naar te kijken. Maar de afstand tussen Roos en haar moeder laat zich minder makkelijk dichten, en is als een gapend gat waar je als kijker liever bij uit de buurt blijft, ook al past actrice Rifka Lodeizen (Overspel, Tonio) een mooie, ingetogen stijl toe om deze hoofdrol te vertolken.
Kijkend naar de shots van het mooie, maar tegelijk kille en ongenaakbare sneeuwlandschap, dwaal je gemakkelijk af. Een vakantie in de zon, vrolijk het glas heffen met familie, … Het is Roos niet (meer) gegund en die bittere pil zul je als je Verdwijnen wilt zien met haar moeten slikken.
Cinesalon 