De fantasie van Gabrielle slaat makkelijk op hol. Als een leraar haar het boek Woeste hoogten uitleent, bloeien er passies in haar op die voor haar conservatieve omgeving onmogelijk te begrijpen zijn. En helaas, als kijker ga je er ook niet echt in mee want Mal de pierres is zo’n verfilming die sterk doet vermoeden dat het boek; Het huis in de Via Manno van Milena Agus, beter is.
Gabrielles moeder verwacht dat een huwelijk de uitspattingen van haar dochter zullen intomen. Als ze de integere Spaanse boer José toezegt om hem te helpen met het opzetten van een metselaarsbedrijfje, is hij meteen voor het huwelijksvoorstel te porren. Bijzonder is dat hij tevens oprecht om Gabrielle lijkt te geven, terwijl zij duidelijk niet warm of koud wordt van hem.
Als er na een miskraam nierstenen bij Gabrielle worden geconstateerd, brengt José haar naar Zwitserland voor een bronwaterkuur van zes weken. Daar leert ze oorlogsveteraan André kennen. André is overwegend te ziek om zijn bed te verlaten maar Gabrielle besluit onmiddellijk dat ze van hem houdt. Haar liefde voor hem neemt onwaarschijnlijke vormen aan maar José blijft haar trouw en is een zorgzame vader voor het zoontje waar Gabrielle niet veel later van bevalt.
De jaren verglijden, naast het bed van Gabrielle staat nog altijd een koffer klaar voor die zogenaamde dag waarop ze José zal verlaten. Ondertussen spreekt hij geen kwaad woord over haar, en bejegent zij hem ook best lief. Hun verhouding is een raadsel, maar niet een die je nieuwsgierigheid prikkelt.
Omdat Oscarwinnares Marion Cotillard (Deux jours, une nuit, De rouille et d’os) de psychische verwardheid van Gabrielle mooi genuanceerd in beeld brengt, kijk je het door Nicole Garcia geregisseerde Mal de pierres wel uit. Vanuit filmtechnisch of artistiek oogpunt draagt deze film echter geen steen bij.
Cinesalon 