Als de moeder van Jan Meerman een beroerte krijgt, staat zijn leven op losse schroeven. Hij loopt vast in de voltooiing van zijn nieuwste boek, worstelt met zijn relatie en overpeinst het verleden.
Er is één scène in Sprakeloos, gebaseerd op de gelijknamige roman van Tom Lanoye, waarin dit alles samenkomt. Het is laat, Jan is de kroeg uitgesmeten en zwalkt over het plein. Flarden uit gesprekken, ruzies en herinneringen dringen zich aan hem op als in een boze droom waar niet uit te ontsnappen valt. Voor zover het je nog niet duidelijk was, wordt nu sowieso heftig zichtbaar dat Jan het stevig voor zijn kiezen heeft gekregen – en daar moet je als kijker ook maar net tegen kunnen.
Sprakeloos, geregisseerd door Hilde van Mieghem (Smoorverliefd), is zware kost. Maar tussen de schrijnende gevolgen van moeders beroerte door, schemeren ontroerende familietaferelen.
Josée is een amateuractrice, gewend om alle aandacht naar zich toe te trekken. Dat haar jongste zoon zijn eigen pad heeft getrokken als succesvolle schrijver, tevens samenwonend met een man (een rol van Hans Kesting), neemt ze hem niet in dank af. De beroerte verandert haar in één klap van sterke vrouw in een afhankelijk zorgenkindje. Zijzelf heeft die omslag niet in de gaten, maar Jan des te meer.
Sprakeloos gaat over zijn band met haar in de maanden die volgen. Maanden waarin hij voor haar zorgt, jeugdherinneringen verwerkt en bovenal probeert te wennen aan een pijnlijke nieuwe situatie.
De acteur, Stany Cretz, vertolkt hiermee in feite niet alleen het karakter Jan Meerman, maar ook Tom Lanoye. Sprakeloos gaat over de dood van Lanoyes eigen moeder. De mooiste rol is weggelegd voor Viviane de Muynck, de grande dame van de Vlaamse cinema speelt Josée (samen met Marie Vinck die haar jeugdige versie vertolkt). Alleen al de manier waarop Viviane de Muynck haar bontmantel eerst met allure draagt en er later als een klein vogeltje in wegkruipt, laat zien dat ze haar personage doorvoelt. Er zit schoonheid in Sprakeloos, maar ook veel (oud) zeer.
Cinesalon 