In My Cousin Rachel, gebaseerd op het gelijknamige boek van Daphne du Maurier uit 1951, zien we hoe Philip (Sam Claflin) heen en weer geslingerd wordt tussen gevoelens van bitter wantrouwen en alles overheersende aanbidding van Rachel (Rachel Weisz).
*pas op voor mogelijke spoilers
Philip verliest al op jonge leeftijd zijn ouders maar is bij zijn neef Ambrose Ashley in goede handen. Hij verblijft op het uitgestrekte landgoed van Ambrose, ook als die om gezondheidsredenen elke winter het weerbarstige Cornwall verlaat voor Italië – en Philip hem misschien nooit meer zal zien.
Op een dag, Philip is inmiddels volwassen, geeft Ambrose te kennen in Italië een vrouw ontmoet te hebben. Rachel is het licht van zijn leven, hij vraagt haar ten huwelijk en heeft voorlopig geen plannen om terug te keren naar Engeland.
Plots verandert de toon van zijn brieven; in een met bloed besmeurd exemplaar geeft hij aan ernstig ziek te zijn en Rachel niet langer te vertrouwen. Philip geeft gehoor aan zijn verzoek zo snel mogelijk te komen maar eenmaal in Italië is het te laat, Ambrose is overleden.
Philip is woest op Rachel.
En dan komt Rachel op bezoek…
Als kijker ga je mee in de gekmakende twijfel van Philip. Niet alleen omdat Rachel met haar vriendelijke woorden het imago van engel in stand houdt, ook omdat de gebeurtenissen in het scenario van Roger ‘Notting Hill’ Michell (de regisseur die voor het eerst ook de scriptbewerking voor zijn rekening nam) voortdurend van de hak op de tak springen en, overigens, opmerkelijk fantasieloos zijn geënsceneerd: bij onrust stormt het, bij verdriet valt er regen.
Sam Claflin, sinds The Hunger Games hét lievelingetje van populaire dramafilmmakers, speelt in My Cousin Rachel de jongvolwassen landgoederfgenaam die zich het liefst terugtrekt met een bord spareribs en zijn honden. Emotioneel gezien hoeft hij niet veel uit de kast te trekken voor zijn rol, eigenlijk zien we hem slechts variëren tussen twee gezichtsuitdrukkingen: naïef hoopvol en verongelijkt gekwetst.
A glorious puppy
noemt Rachel hem op een gegeven moment – en daarmee slaat ze de spijker op zijn kop.
Rachel Weisz (The Light Between Oceans, The Lobster) kan als Rachel Ashley een iets mysterieuzer karakter neerzetten. Hoewel haar gezichtsuitdrukking weinig bloot geeft, merk je uit kleine lichaamsgebaren; iets naar achter getrokken schouders, een overdreven vriendelijk stemgeluid, …, dat er achter haar zwarte sluier meer schuilgaat dan een rouwende weduwe alleen.
Of ze nou wel of niet uit is op de rijkdom die met het Ashley-landgoed gepaard gaat, blijft tot het einde toe spannend, dat moet gezegd. Als je het boek niet kent, is My Cousin Rachel dus best aardige cinema. Maar voor liefhebbers van de betere arthousefilms, heeft dit kostuumdrama erg weinig om het lijf.
Cinesalon 