Intouchables (2011) bezoek je niet voor het verhaal (voorspelbaar) of voor de cinematografie (niks bijzonders). Het is de chemie tussen de hoofdrolspelers; de gehandicapte aristocraat (François Luzet) en zijn eigenwijze verzorger (Omar Sy) die maakt dat je de met een brede grijns de bioscoop verlaat.
Hoe anders verloopt de, eveneens door Eric Toledano en Olivier Nakache gemaakte, komedie C’est la vie (Le sens de la fête).
Cateraar Max, gespeeld door theateracteur Jean-Pierre Bacri, predikt het motto ‘we moeten ons aanpassen’ maar barst van de frustraties. In de openingsscène is hij in gesprek met een koppel over hun bruiloftsmenu. Zij willen afdingen, hij verliest zijn geduld en jaagt ze weg met het vooruitzicht om het dessert te veranderen in fruitcompôte met kattentongen. Een scène die gevolgd wordt door een geërgerd gesprek met zijn rechterhand Adèle, autoproblemen en ruziënde crewleden waarmee hij een onvergetelijk mooie dag van de bruiloft van Pierre en Héléna moet maken.
Onvrede, gekibbel… het zijn geen ingrediënten waar charme uit ontspruit en laat dat nou net zijn wat je nodig hebt om mee te voelen met de hoofdpersoon uit een komedie. Ook niet onbelangrijk: humor, en ook daar slaan de makers de plank mis met veel te voor de hand liggende grapjes over falende autocorrecties, cultuurverschillen en ‘die ene dating-app’.
Niks verloopt volgens plan. Als je Basil heet, hotel Fawlty Towers runt en vertolkt wordt door John Cleese kan dat bijzonder grappig zijn, maar de chaos in C’est la vie doet je op z’n best ironisch glimlachen. De setting, een bruiloft gesitueerd in een zeventiende-eeuws kasteel, is perfect maar het duurt tot bijna het einde voor de eerste echt mooie scène te zien is.
De speeches zijn klaar, dj James, vermakelijk neergezet door Gilles Lellouche, draait foute dansnummers en de chique gasten hebben genoeg champagne op om dat te waarderen. Net buiten de partytent zien we Max, zelf niet in feeststemming, naar binnen kijken. Terwijl je zijn blik volgt, vervagen de dj-hits en hoor je een instrumentale, jazz-achtige soundtrack. Veel melancholischer, in tegenspraak met wat je ziet en een prachtig inkijkje in het hoofd van Max. Met die scène werpen Eric Toledano en Olivier Nakache je eindelijk een kruimel Intouchables-charme toe.
De Romeinse keizer Marcus Aurelius zei ooit:
Er is maar weinig nodig om gelukkig te kunnen leven.
Een mooie uitspraak, maar om blij te worden van een film als C’est la vie is weinig niet genoeg.
Cinesalon 