De autocoureur wil zijn vriendinnetje kussen maar het zombiemeisje is hem voor. Bloed spat in het rond, bevlekt zelfs de cameralens. Toch is Les Affamés (Ravenous), van filmmaker Robin Aubert, geen B-film.
Réal wilde ze niet doden; zijn vrouw, zijn zoons. Maar ja, is iemand geïnfecteerd door een zombie dan maakt het niet meer uit welke relatie je met diegene had. En ook al kun je zombies afknallen, er komen er steeds meer bij in het Quebec van de toekomst.
Robin Aubert filmde Les Affamés in zijn achtertuin. Het groen oogt even verfrissend, zeker in zo’n een apocalyptisch verhaal, maar het voorkomt niet dat bloed vloeit – Les Affamés is en blijft een zombiefilm waarin de goeden (de overlevers) op zoek gaan naar een veilig thuis in een gebied met steeds meer slechteriken (de zombies).
Eén van die ‘goeden’ is Bonin, een man met een bizar gevoel voor humor en een groot hart. Met Tania en de kleine Zoë (een krachtig debuut van de jonge Charlotte St-Martin) vormt hij stilzwijgend een gezin, later zullen er nog een paar (overwegend vrouwelijke) overlevers aanhaken.
De zombies hebben zich verenigd op een open veld te midden van de bossen. Van speelgoed en stoelen zijn hoge stapels gemaakt, het aantal gesneuvelde huishoudens is groot. En elke keer dat ze rondom hun trofeetorens een overlevende zien, slaken ze een afgrijselijke gil.
De sfeervolle beelden, de gestileerde bloedspatten en kalmte waarmee de personages in alle hectiek bij hun verlies stilstaan, tillen Les Affamés boven het gemiddelde zombiefilm-niveau uit. Dat neemt niet weg dat bloederige horror kunnen waarderen, wel een vereiste is om sympathie op te brengen voor deze film.
Les Affamés★★★ is te zien tijdens het Imagine Film Festival 2018
Cinesalon 