In de thriller Phone Booth (2002) wordt Stuart Shepard (Colin Farell) bijna de hele film onder schot gehouden in een telefooncel. Die eenheid van plaats is niet saai, integendeel. Dat Stuart geen kant opkan, maakt de dreiging voelbaar.
Ook Den skyldige (The Guilty) focust zenuwslopend succesvol op één man en zijn telefoongesprek.
Stond Stuart nog in een telefooncel omringd door hectiek van het bruisende New Yorkse straatleven, Asger Holm bevindt zich in de geestdodend saai uitziende meldkamer van een Deense alarmcentrale. De degelijke bureaus, de grijzige luxaflex, de collega’s in identieke politie-uniformen…. niks in de ruimte straalt plezier of inspiratie uit, zelfs Asgers stressbal (normaal van die neonkleurige dingen, al dan niet met een emoji erop) is zwart.
Opsmuk blijkt in dit geval onnodig, alle ‘entertainment’ komt uit de telefoon, bijna alle shots in de film zijn close-ups van Asger en zijn headset en toch blijf je geboeid kijken. Meldingen over berovingen en dronken valpartijen handelt hij nuchter af. Bij het aanhoren van dit soort incidenten is geduld bewaren duidelijk Asgers voornaamste doel. Liever werkt hij op straat, maar wegens een rechtszaak is hij tijdelijk tot de meldkamer veroordeeld.
Samen met Asger luister je hoe zijn vitaminetablet ruisend in het waterglas oplost, andere geluiden zijn expres onhoorbaar om jou als kijker mee te laten voelen met zijn rust. “Neem je nog op?” Een collega trekt Asger terug in de realiteit, inderdaad rinkelt zijn telefoon. Het is Iben Ostegard (Jessica Dinnage). Ze noemt hem liefje, slaat wat wartaal uit. In haar stem ligt op de juiste moment paniek en kwetsbaarheid, ook zonder dat je haar ziet voel je dat hier een personage is geschapen. Ineens staat Asger op scherp:
Weet degene naast je dat jij het alarmnummer belt?
Iben in veiligheid stellen, wordt het enige dat telt. Het is gaaf om te zien hoe Asger zonder de meldkamer te verlaten steeds een stap verder komt in het ontrafelen van Ibens nachtmerrie – en bovendien de scherpte vindt om kritisch naar zichzelf te kijken. Die rechtszaak waar hij bij betrokken is, leek zijn personage onnodig dramatisch te maken maar blijkt cruciaal.
Het is fenomenaal hoe Gustav Möller de spanning opbouwt. Helemaal als je weet dat Den skyldige het speelfilmdebuut van dit Deense filmtalent is.
Dramatische eenheden (plaats, tijd, handeling) zijn al zo oud als de wereld. Aristoteles schreef er in 335 v.Chr. al over in Poetica, het wereldberoemde boek waarin de Griekse filosoof zijn visie op poëzie (en drama) uiteenzet. Nadien is er, zowel door hernieuwde opvattingen over storytelling als tal van moderne mogelijkheden om locatiewisselingen e.d. in beeld te brengen, eindeloos afgeweken van de klassieke dramatische eenheden. Maar dat teruggrijpen op deze vertelstructuur ook in de 21ste eeuw zenuwslopend spannende verhalen oplevert, wordt met Den skyldige eens te meer bewezen.
Den skyldige (The Guilty) ★★★★ was te zien tijdens het International Film Festival Rotterdam (IFFR) en draait vanaf 9 augustus in de bioscoop
#trailerthrowback
Cinesalon 