Stel je voor dat onze interpretatie van dingen die we dagelijks zien niet klopt. Wat als plattegronden, instructies en weg-symbolen iets heel anders betekenen dan ons is geleerd?
Sam (Andrew ‘Spider-Man’ Garfield) uit Los Angeles, start in Under The Silver Lake een zoektocht naar zijn verdwenen buurmeisje die meer weg heeft van een speurtocht. Fantasievol maar te oppervlakkig uitgewerkt om echt in op te kunnen gaan.
De gevelsteen met de eenorige zwarte kater in de binnenstad, het straatnaambordje in Oost dat veranderd is in ‘OpVrolikstraat’, de aangepaste wegbelijning rond het station… Het wemelt van de symbolen in de stad en vaak begrijp je meteen waar ze voor staan. Denk je.
Als buurmeisje Sarah (Riley ‘American Honey’ Keough) verdwijnt, is Sam’s eerste aanwijzing het geverfde vierkanten symbool naast haar deur, dat ‘wees stil’ blijkt te betekenen volgens de hobo (zwerver) symboliek. Via een Sarah’s vriendin Troy (Zosia ‘Girls’ Mamet) maakt hij vervolgens kennis met de band Jesus and the Brides of Dracula – hun songteksten bevatten een verborgen boodschap. De camera zwenkt dichter achter Sam aan, een simpele maar slimme manier om zijn zoektocht als kijker mee te beleven.
Sam’s dagen raken gevuld met het bezoeken van underground feesten in Silver Lake, Los Angeles, waar meisjes in metallic roze catsuits en ballonnen om hun pols hem aan nieuwe aanwijzingen helpen voor zijn raadsels. Naast de verdwenen Sarah speelt in Silver Lake ook nog het mysterie van de Beware the Dog Killer. Voor iemand die zijn dagen sleet met het begluren van de topless buurvrouw en seksdates met een wannabe actrice (Riki Lindhome), zijn de speurtochten een doorbreking van de dagelijkse sleur.
Voor de kijker voelt je vriendin terugvinden door de schatkaart in de cornflakesverpakking te ontleden, als denken dat je dagelijks een 100 eurobiljet op straat kunt vinden als je maar lang genoeg naar je tenen staart. En Sam/Andrew Garfield in een Spiderman-strip zien bladeren, oogt op z’n minst verwarrend. Toch brengen deze acties Sam steeds dichterbij zijn doel en legt Garfield genoeg onschuld en charme in zijn spel om om weg te komen met dit soort stunts.
Uiteindelijk is David Robert Mitchell’s derde speelfilm eerder een Disney-achtige avonturenfilm dan de doordachte thriller die het had kúnnen zijn. Nicolas Winding Refn wist de oppervlakkige LA-scene in 2016 met The Neon Demon (2016) op een artistiek uitdagender manier van duister en mysterieus randje te voorzien. Maar dat maakt het nog geen straf om Under The Silver Lake te zien. De fantasievolle opeenvolging van gebeurtenissen is makkelijk te verteren, en Sam is het type personage waarvan je ook na 2,5 gestuntel blijft hopen dat hij op een dag meer uit het leven zal halen.
En eerlijk is eerlijk, door de stad fietsen en je bij de gevelsteen van de griffioen op de gracht afvragen waar het beest naar kijkt – en wat dat kan betekenen, is een type vraag die we ons misschien vaker moeten stellen als we door de stad fietsen.
Under The Silver Lake ★★★ is vanaf 9 augustus te zien in de bioscoop
**update: Het Parool publiceerde onlangs verhalen over onopvallende kunst
Cinesalon 