Ze draagt een zalmroze mantelpak en sprayt ziek veel haarlak op legt de laatste hand aan haar kapsel. Paulette runt eind jaren zestig een huishoudschool in de Elzas en de nieuwe lichting kan elk moment arriveren.
La bonne epouse is een kluchtig pamflet over de emancipatie van de huisvrouw. Een film van Martin Provost (Sage Femme) met een soaperige verhaallijn en een bonte verzameling genres; komedie, drama, musical. Met een hoofdrol die Juliette Binoche met zoveel glans speelt dat de cinematografische missers er minder toe doen.
Vlak voor Paulette de nieuwe lichting ontvangt, knort haar man dat er maar 18 aanmeldingen zijn; er is plaats voor 32. Naar de huishoudschool gaan is in 1968 niet meer de gedoodverfde keus voor jonge vrouwen. Ook de leerlingen die er wel zijn, zien de opleiding meer als voorbereiding op het openen van een eigen kapsalon of een ‘moetje’ vanuit de familie.
Paulette drilt het reglement erin, bijgestaan door haar schoonzus Gilberte (Yolande Moreau) en een non (Noémie Lvovsky) die ook ’s avonds in de slaapzaal alle mogelijke zondes moet voorkomen. Van het beluisteren van radioprogramma’s over seksuele vrijheid tot na het avondeten nog willen plassen.
Het script staat vol kluchtige scènes. Gilberte en Paulette die de bureaula openen, op zoek naar de boekhouding, en een pin-up kalender tevoorschijn trekken. Non Marie-Thérèse die een kruisje boven het bed van de leerlinge met het rode haar hangt. De voornaamste bron van hilariteit is dat Paulette, na een familiecrisis, ook haar twijfels krijgt over de ondergeschikte positie van de vrouw. Door Juliette Binoche, die in Ma Loute (2016) haar komische talenten al liet zien, carte blanche te geven in het schmieren, blijft La bonne epouse een vermakelijke film.
Maar als – en nu komt er een spoiler – de club uitbarst in musicalgezang inclusief optocht, dan is het fijn dat de aftiteling in zicht is. En de emancipatie is ingetreden.
La bonne epouse ★★★ is vanaf 25 juni te zien in de bioscoop en op Picl
Cinesalon 