“You’re going nowhere”, dreigt de schooldirecteur als John Lennon de boel weer eens verprutst. “Is nowhere for geniuses, sir?” antwoordt John. “Then I probably do belong there.”
In de biopic Nowhere Boy, een ontwapenend regiedebuut van Sam Taylor-Johnson, ontwikkelt John Winston Lennon zich van opstandige puber tot een zeer veelbelovende – of beter nog, geniale – popartiest.
John Lennon, geboren in oorlogsjaar 1940, geniet geen standaard jeugd. Als zijn ouders hem op zijn vijfde laten kiezen “bij wie wil je wonen, papa of mama?”, springt zijn tante tussenbeide. Vanaf dat moment woont John (Aaron Taylor-Johnson) bij zijn oom George en tante Mimi (Kristin Scott Thomas). De band met zijn moeder Julia (Anne-Marie Duff) blijkt evengoed een bepalende, zij leert hem zijn eerste gitaar (een banjo) bespelen en laat hem ruiken aan rock ’n roll (Elvisssssssssssssss!).
De film laat mooi zien hoe Johns opstandige puberbuien hand in hand gaan met het ontluiken van zijn muzikale talenten. Zijn bazigheid maakt hem al snel de leider van zijn eerste band, The Quarrymen, en daardoor ontmoet hij Paul McCartney met wie hij (ook dan al) de prachtigste liedjes schrijft. Songs zo simpel en ontroerend dat jij (en hijzelf waarschijnlijk ook) alles om je heen vergeet.
Opgaan in muziek, het blijkt Johns sterkste wapen.
Iedereen weet hoe het John Lennon zal vergaan. Met Nowhere Boy laat regisseur Sam Taylor-Johnson je kennismaken met het begin van Johns rücksichtlose maar tegelijk ontroerend mooie en artistiek bewonderenswaardige zoektocht naar vrede. School is niet perse nodig om je als genie te ontpoppen.
Cinesalon 