Een mooie film is een film die mij inspireert. Een film waar ik scènes van wil terugkijken nog voor de aftiteling goed en wel is begonnen. Die me nieuwsgierig maakt naar de boeken waar de acteurs over spreken, naar de muziek die ik op de achtergrond hoor en de locaties die ik zie. Te weten wie de acteurs zijn en in welke films ze nog meer spelen.
Een goede film is een film die me een beetje onrustig achterlaat, ondersteboven van alle emoties die over zijn uitgestort, geroerd door de dialogen, de manier waarop de acteurs naar elkaar keken, de gevoelens die ze losmaken. La vie d’Adele is zo’n film.
Ik weet niet of ik ooit zo ontroerd ben door een film die drie uur duurt. La vie d’Adele is à la arthouse erg traag; veel verstilling en onuitgesproken emoties. Een film die inspeelt op je gevoel. De hoofdrolspelers (Adele, Adele Exarchopoulos en Emma, Lea Seydoux) doen dat. De naïeve kwetsbaarheid van Adele maakt dat je haar in het hart sluit en je aan haar ergert tegelijkertijd. De stoerheid van Emma fascineert je, haar hartstochtelijke passie voor kunst is indringend maar werpt ook twijfels op: heeft ze wel oog voor wat Adele beweegt?
De twee hebben een intense relatie die de regisseur (Abdellatif Kechiche) goed voelbaar heeft gefilmd. Daar is nogal wat ophef over geweest, het acteerwerk zou teveel van de actrices hebben gevraagd en de seksscènes zouden te zeer vanuit mannelijk perspectief zijn gefilmd. Wat het eerste betreft kan ik je zeggen dat ik hoop dat de actrices het aan hebben gekund, en dat het resultaat in ieder geval prijzenswaardig is, La vie d’ Adele is bekroond met een Gouden Palm.
Ik was onder de indruk… Magnifique!
La vie d’Adele, gezien op dvd op zondag 6 juli 2014. Bekijk de IMDb-pagina voor meer info over het verhaal en de filmmakers.
Cinesalon 