Het begint zo gaaf, met een mooi, onheilspellend shot van een donkere grot waarin een fractie van het gezicht van hoofdpersonage Ivan Delphine (Grégoire Colin) het enige is dat je kunt zien. Gevolgd door een shot van de Amerikaanse Nevada woestijn die juist baadt in het licht. Halverwege deze door David ‘R U There’ Verbeek geschreven en geregisseerde film is het gedaan met de fascinerend paradoxale schoonheid en verstilling. Plot en scenografie springen vanaf dat moment van de hak op de tak. Deels door de crisis die Ivan meemaakt, deels is het ook of Verbeek teveel in de film heeft willen stoppen.
Job van dronepiloot Ivan is het uitschakelen van terroristen in het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan. Ivan voert oorlog, hij stelt zijn drone scherp op doelwitten en zit continu paraat om te schieten. De container van waaruit hij zijn commando’s uitvoert, ligt in een vrijwel uitgestorven woestijn. Ook binnen heerst een haast serene rust, een rondzoemende mug is het enige dat je hoort. Het is fascinerend om te zien hoe oorlogvoeren op deze manier niet veel meer voorstelt dan een willekeurig computergestuurd schietspelletje uitspelen.
Hoe voelt het voor een scherpschutter om een doelwit te doden dat je enkel via een cameraschermpje waarneemt? Ivan lijkt een koelbloedige man, maar als hij een kind uit het gebouw dat hij op moet blazen ziet lopen, voel je toch zijn aarzeling. Gebrek aan ruis maakt zijn beleving prachtig invoelbaar.
‘Schieten’ luidt het bevel, Ivan drukt op de rode knop en is vanaf dat moment ook zelf flink beschadigd.
Nu zou het interessantste deel van de film kunnen aanbreken, de scherpschutter heeft een trauma opgelopen, wie is hij, hoe gaat hij daar mee om? Hoe komt hij het te boven? Maar in plaats daarvan zoomt filmmaker David Verbeek in op vragen als ‘wat is werkelijkheid’ en ‘waar stopt de realiteit, waar start de fictie’. Ook hele relevante vragen, maar in combinatie met de crisis rond de opgeblazen school wordt het nogal verwarrend veel.
We zien Ivan opeens afzien in een kustgebied. Honger en slaapgebrek leiden tot hallucinaties, waarin slachtoffers die hij heeft neergeschoten terugkeren. Het levert boeiende scènes op, totdat ook in andere situaties, de boksschool waar hij traint, de luchthaven waar hij koffers labelt, eikpersonen uit zijn verleden opduiken. Of is de boksschool de realiteit en symboliseerden eerdere gebeurtenissen zijn dromen, zijn verleden, zijn angsten of zijn hoop?
Full Contact laat die vragen onbeantwoord. Onbeantwoorde vragen zijn niet altijd erg, in dit geval integendeel, maar het is intens jammer dat de intrigerende setting waarmee de film start; dronepiloot verwoest vanuit klinische container in prachtige woestijn vermeende terroristische targets aan de andere kant van de wereld, overhoop wordt gehaald voor een kakofonie aan existentiële vraagstukken die schijnbaar voorkomen uit het hoofd van Ivan Delphine. Full Contact was dichter onder je huid gekropen als David Verbeek, die na de Filmacademie ook Filosofie studeerde, deze vraagstukken voor een volgende film had bewaard.
Een optie voor nu: verlaat halverwege de zaal, want de eerste helft van de film is vier sterren waard.
Cinesalon 