Kluchtige perikelen in het vliegtuig in Los amantes pasajeros (2013), spanning die – letterlijk – om te snijden is in La piel que habito (2012), excentriek Spaans familiedrama in Volver (2006) en niet te vergeten Hable con ella (2002), één van de beste arthouse dramafilms allertijden. De Spaanse regisseur Pedro Almodóvar (1949) is niet bang om genres te blenden en komt daar over het algemeen (en helemaal als we de vliegtuigklucht niet meetellen) goed tot zeer goed mee weg.
Julieta is, zeker na het bontgekleurde Los amantes pasajeros, eigenlijk een heel rustige film. Emotioneel heavy, dat wel, maar het spel is opvallend ingetogen en dat levert een vloeiende aaneenschakeling van prachtig scènes op waarin de verdrietige familiegeschiedenis van hoofdpersonage Julieta heel geleidelijk wordt ontrafeld.
Julieta (Emma Suárez) schrijft een brief (lengte: twee forse notitieblokken) aan haar dochter die ze vermoedelijk al jaren niet meer heeft gezien. In flashbacks zien we hoe Julieta als twintiger (Adriana Ugarte) twee bepalende ontmoetingen beleeft in de trein, de leukste klassieke literatuurgeschiedenislessen ooit geeft en naar beste kunnen haar dochtertje Antía grootbrengt. Eerst in het vissersdorpje Redes, later in Madrid. Beide Julieta-actrices overtuigen vanaf hun eerste shots met een ingetogen, haast minimalistische stijl van acteren.
Almodóvars typerende voorkeur voor felle, maar geen moment te schreeuwerige, kleurgebruik en genoeg aandacht voor de mooie, romantische momenten, voorkomen dat je wegzinkt in de nare samenloop van omstandigheden die je krijgt voorgeschoteld. Integendeel: Julieta, gebaseerd op drie verhalen uit het boek Runaway van Nobelprijswinnaar Alice Munro, is een verhaal dat je ook van een oma of beste vriendin had kunnen horen en van a-z oprecht geïnteresseerd incasseert.
Cinesalon 
Één reactie