The Wild Duck is één van de meest beroemde toneelstukken van de Noorse toneelschrijver Henrik Ibsen (1828 – 1906). Een intrigerend realistisch drama waarin niet de dingen die de personages zeggen maar juist de dingen die ze niet zeggen permanent spanning creëert.
De Australische theatermaker Simon Stone (1984) maakte in 2013 furore op het Holland Festival met zijn enscenering van The Wild Duck en heeft van de klassieker nu een film gemaakt. Ook met zijn filmversie, The Daughter genaamd, bewijst hij Ibsens niet zeggen-stijl te snappen en serveert hij – ook als je het verhaal kent – een intrigerend duister en spannend drama.
Bij een jachtpartijtje raakt een wilde eend gewond. Walter kan het niet over zijn hart verkrijgen het beest om te leggen en neemt het mee naar zijn ‘dierenopvang’, een afgebakend stuk grond in de achtertuin waar manke kangaroes, konijntjes en andere beestjes met gebreken rondscharrelen. Walter is de vader van Oliver, die getrouwd is met Charlotte, en de opa van Hedvig.
In een villa verderop arriveert Christian uit New York om het huwelijk van zijn vader Henry en diens voormalig huishoudster Anna bij te wonen. Zijn komst rakelt geheimen tussen de beide families op. Dat gebeurt heel subtiel, blikken die de personages uitwisselen, een te hard dichtslaande deur, er zijn overal aanwijzingen dat er meer gaande is dan je de personages hoort zeggen.
Een andere mooie vondst zit in de wijze waarop The Daughter is gemonteerd: regelmatig lopen de beelden vooruit op de dialogen. Je ziet hoe Henry Anna troostend in zijn armen neemt en hoort intussen nog de ruzie de ze hadden. Een waanzinnige manier om mee te beleven hoe personages gebeurtenissen in hun hoofd naspelen, impactvoller eigenlijk dan scènes die je ‘normaal’ ziet.
Hoewel het geheim dat aan het licht komt heftig is, wordt het op den duur wel heel dramatisch in The Daughter, op het soaperige af. Is er een alcoholverslaving, een verdacht zakje wit poeder én een geknakt huwelijk voor nodig om te motiveren waarom de boel uit de hand loopt?
Toch is Simon Stones filmische adaptatie van The Wild Duck een schot in de roos: The Daughter bevat dezelfde suspense in een modern jasje en is uniek ten opzichte van de theaterversie dankzij de montagetrucs. Die extravette portie drama die je erbij krijgt, neem je maar op de koop toe.
Cinesalon 
Één reactie