Bridget Jones is back. Vijftien jaar sinds de wereld, in ieder geval het deel dat romcoms kijkt, kennismaakte met de goedlachse Britse dertiger in granny pants, is er een derde film over miss Jones. En als je kan lezen, weet je ook meteen waar deze episode over gaat.
De openingsscène is bijna een flashback: Bridget die een playbackshow op de bank ten beste geeft in het gezelschap van een cupcake en een glas (of eigenlijk: fles) witte wijn. Ze is jarig en alleen. Slecht gaat het niet: Bridget werkt als producent bij het tv-programma Hard News, houdt nog steeds een dagboek bij (hoewel Het Boek vervangen is voor een iPad), doet aan discospinning en heeft – tromgeroffel – haar streefgewicht in the pocket!
Dit laatste moet ook een hele opluchting voor actrice Renée Zellweger zijn geweest; voor deel één en twee moest ze immers maar liefst vijftien kilo aankomen. En gelukkig betekent de afname in kilo’s geen vermindering in charme: Zellweger past de rol van Jones nog als een tweede huid.
Je herinnert je vast nog wel de scène waarin Daniel Cleaver en Mark Darcy (what’s in a name) elkaar te lijf gingen terwijl Geri Halliwell’s cover van It’s Raining Man door de speakers schalde. Wel, mr. Cleaver is uit beeld in Bridget Jones’s Baby en wordt tijdens een festivalweekend, waar Bridget op hoge hakken kennismaakt met moederpoelen, crowdsurfen en glamping (een alles behalve glamoureuze ervaring als je Bridget Jones heet), vervangen door Jack Quant. Een rol die gespeeld wordt door en perfect past bij Patrick Dempsey, beter bekend als McDreamy uit Grey’s Anatomy.
Mr. Darcy (Colin Firth) is wel weer van de partij. Ietsje ouder, een huwelijk verder (“Je weet dat haar naam niet Candida is, Bridget”) en nog altijd even akelig integer en serieus. Het trio Bridget, Jack en Mark levert een reeks aan voorspelbare, komisch-ongemakkelijke situaties op – maar als je niet meer verwachtte, is dat ook niet erg.
De spelers (veel bekende gezichten uit de voorgaande delen) zijn duidelijk op elkaar ingespeeld en het script (van onder andere Helen Fielding, auteur van het oorspronkelijke boek, en Emma Thompson die tevens de rol van gynaecoloog speelt) bevat genoeg goed getimede grappen om te verdoezelen dat er qua karakter- en plotontwikkelingen niet veel zinnigs gebeurt. En de soundtrack.., bedenk een aantal foute hits en de kans is mega dat ‘ie voorkomt in de film (Mark: “Gangnam? Nee, ik ben bang dat ik niet zo bekend ben in Seoul”).
Verstandig is dat na het zwaar tegenvallende tweede deel (Bridget Jones: The Edge of Reason) een pauze van twaalf jaar heeft gezeten. Dat voorkomt het ‘onee, wéér een Bridget Jones’-gevoel. In feite: als de makers het weer aandurven om wat jaartjes te wachten met een vierde deel, blijkt het ongetwijfeld hilarisch oud worden met la Jones.
Cinesalon 