De film is nog geen minuut bezig, of het is al een paar graden warmer in de bioscoop. De zeventienjarige Pierre (Naomi Nero) glijdt door het Braziliaanse nachtleven. Silent Shuffle van Parov Stelar klinkt uit de speakers terwijl Pierre, in een zwarte outfit en een hoofdtooi versierd met witgrijs (nep?)bont, nonchalant op het mooiste meisje in de zaal afloopt en zich in no time met haar in de toiletruimte opsluit. Onder zijn black jeans komen jarretels tevoorschijn.
Mãe Só Há Uma (Don’t Call Me Son) is een speelfilm van de Brazilaanse filmmaker Anna Muylaert die vorig jaar internationaal in de prijzen viel met Que Horas Ela Volta? (The Second Mother). In Naomi Nero, die met zijn androgyne looks wel wat wegheeft van Placebo’s leadzanger Brian Molko, heeft ze de ideale acteur gevonden voor de rol van Pierre, een tiener die als zovelen te laat naar bed gaat, stickies rookt en in een rockbandje speelt. En een tiener die zijn moeders lipstick in de wc opsmeert, selfies maakt in een zwart kanten string en lastig te peilen is.
Dat tiener-zijn wordt ruw verstoord als er een echtpaar op de stoep staat dat beweert zijn biologische ouders te zijn. Een nieuwe kamer, een nieuw broertje… Pierre, die plots ook Felipe heet, ondergaat het verdoofd tot hij de kracht van provacatie ontdekt. Of het uit de hand gaat lopen of dat er one happy renewed family ontstaat laat Anna Mulaert helaas in het midden; de film eindigt terwijl werkelijk alle plotlijnen (Pierres seksualiteit, de gevolgen voor zijn adoptiemoeder, de nieuwe levenssituatie voor zijn zusje, …) nog open liggen.
Wat wel als een paal boven water ligt, is dat jong talent Naomi Nero, afkomstig uit een Braziliaanse filmmaker/acteursfamilie, een speler is om in de gaten te houden.
Cinesalon 
Één reactie