24 Wochen: Julia Jentsch in een hartverscheurend drama****

Grappen maken in een glitterjurk, op hoge hakken, voor een volle zaal. Cabaretière Astrid (Julia Jentsch) draait er haar hand niet voor om. Een bolling onder de glitterjurk verraadt haar zwangerschap, Astrid en haar vriend/manager Markus verwachten hun tweede kind. So far, so good…

Hun onbezorgde artiestenleven komt op z’n kop te staan als er een afwijking bij de ongeboren baby wordt geconstateerd. 24 Wochen, de tweede speelfilm van de Duitse regisseur Anne Zohra Berrached en terecht geselecteerd voor een Gouden Beer tijdens de Berlinale 2016, toont de hartverscheurende pijn die komt kijken bij de beslissing die Astrid en Markus moeten nemen.

Julia Jentsch begon haar carrière bij de Münchner Kammerspiele. In de filmwereld brak ze door met coming of age drama The Edukators (2004), gevolgd door oorlogsdrama Sophie Scholl (2005) en kostuumdrama Effi Briest (2009). In 24 Wochen maakt ze, in de rol van de zwangere cabaretière Astrid, een actueel maatschappelijk dilemma ontroerend invoelbaar. De podiumscènes komen, hoewel ze haar carrière live on stage is begonnen, nog wat geforceerd over maar daarbuiten overtuigt ze in elk shot.

De stadia waar ze doorheen gaat; blijde verwachting, afwijkende diagnose, beslissing, reacties van de omgeving, inzicht in extra complicerende factor, reacties van om het even wie ze maar tegenkomt en het definitieve besluit, zijn zwaar – en dat voel je. Wat je ook voelt, is dat Astrid ondanks alles in staat zal zijn om de voor haar juiste beslissing te nemen.

Tussen de zwaar beladen scènes door, zien we fragmenten van Astrid en andere zwangeren in een zwembad. Misschien bedoeld om lucht te creëren. Misschien om een duik te nemen in Astrids herinneringen. Hoe dan ook, deze entr’actes komen nogal gekunsteld over en bieden geen meerwaarde aan een verhaal dat zich prima lineair laat vertellen.

Op enkele van dit soort schoonheidsfoutjes na, is 24 Wochen een hartverscheurend mooie film. Regisseur Anne Zohra Berrached laat, wellicht geholpen door haar sociaalpedagogische opleidingsachtergrond, de hoofdpersonages samen alle kanten van de medaille aftasten maar uiteindelijk is het Astrid, in lijn met de Duitse wet, die De Beslissing neemt.