Paolo Sorrentino, de filmmaker die het met La Grande Bellezza (2013) voor elkaar kreeg dat schoonheid met een adembenemende intensiteit van het scherm spatte, verlegde zijn focus van het witte doek naar je televisiescherm.
Al dan niet aangestoken door de seriehype, voltooide hij met The Young Pope een tiendelige serie over een opmerkelijke paus, Pius XIII. De paus, het Vaticaan …. Sorrentino, geboren te Napels in mei 1970, had geen authentiekere Italiaanse setting kunnen kiezen om zijn artistieke talenten op los te laten.
Net als zijn paradepaardjes La Grande Bellezza en Youth (2015), doen ook de zorgvuldige gestileerde tableaus in The Young Pope denken aan films van Fellini. Intrigerende aanvulling op alle ‘mooie plaatjes’ is hoofdpersonage Pius XIII, een intimiderend en lastig te peilen verschijning, vertolkt door Jude Law.
Al in de eerste scène trekt Paolo Sorrentino je artistiek uit je comfortzone: Lenny Belardo kruipt uit een berg van baby(poppen?). Zijn leven als eerste Amerikaanse paus is begonnen en zoals deze macabere scène al doet vermoeden, treedt Pius XIII niet geruisloos in de voetsporen van zijn voorganger. Pius XIII verkiest Cherry Coke Zero als ontbijt en steekt een sigaret op in de pauselijke paleiszaal. Jude Law (Closer, The Grand Budapest Hotel) brengt dit soort rebellie met een perfect uitgestreken smoel.
Wat er in hem omgaat is voor zijn dienaars en voor jou als kijker niet te peilen; een topeigenschap voor de hoofdpersoon van een meerdelige televisiebeleving. Je moet er niet aan denken dat de paus zich werkelijk zo onvoorspelbaar en kil gedraagt als Pius XIII dat doet, tegelijk is het scenario gelet op de nieuwe Amerikaanse president helemaal niet zo onvoorstelbaar…
Wreedheid verpakt in tijdloze schoonheid, het is een gevaarlijke maar absoluut nieuwsgierige makende combinatie die Sorrentino met een haast vilein oog voor detail – de imposante wrat op de linkerwang van kardinaal Voiello alleen al – verbeeldt in The Young Pope.
Cinesalon 