Op zijn derde stopt de Amerikaanse Owen Suskind van de ene op de andere dag met praten. Zijn ouders staan voor een raadsel, artsen hebben geen idee en in de vier jaar die volgen, verandert er niks. Althans, niet zichtbaar.
Hij lijkt het fijn te vinden om naar Disneyfilms te kijken. Aladdin, De kleine zeemeermin, Belle en het Beest… Owen Suskind verslindt de video’s. Niet louter ter ontspanning, zo blijkt, want zonder dat zijn ouders het doorhebben, leert hij alle filmdialogen uit zijn hoofd. En dat niet alleen, hij koppelt er een besef van emoties en sociale regels aan en verrast zijn vader volledig door na vier jaar onbegrijpelijk gemompel in keurige volzinnen te reageren. Niet rechtstreeks tegen zijn vader, maar tegen de Disneypop Iago (die papegaai uit Alladin) die Ron Suskind vastheeft.
De documentaire Life, Animated, geproduceerd door Ron Suskind, laat zien hoe Owen een plek in de wereld verovert door Disney toe te passen in het dagelijks leven. Gaandeweg hoeven zijn ouders niet via handpoppen met hem te communiceren, Owen leert wie ze zijn en hoe hij met ze omgaat. Als voorzitter van een Disney Club op zijn speciale school host hij bijeenkomsten waarin hij met klasgenoten scènes uit Disneyfilms interpreteert.
De Disneytruc is niet zaligmakend; geen Disneyfilm die je vertelt hoe het is om naar college te gaan, op jezelf te wonen of een langere relatie te onderhouden maar de combinatie van Disney, therapieën en de toegewijde zorg van zijn ouders en broer (die grappig genoeg Walt heet) leidt ertoe dat hij op zijn 23ste (begeleid) op zichzelf mag wonen, een baan scoort (3x raden waar…) en goed op weg is om eigen verhalen te creëren.
Ron Suskind, auteur en dagbladjournalist, beschrijft de bijzondere levensloop van zijn zoon in de autobiografie Life, Animated: A Story of Sidekicks, Heroes, and Autism. Een verhaal waarin Disney een hoofdrol speelt, smeekt natuurlijk om een verfilming… Documentaireregisseur Roger Ross Williams tekent voor de regie en een mix van videobeelden van Owen als kind, Owen als jongvolwassene en een heleboel Disney snapshots onthullen hoe Disney Owen grip geeft op de wereld.
Een mooie aanvulling op deze, toch behoorlijke standaard documentaire-ingrediënten zijn getekende en geschilderde weergaven van scènes waar geen videomateriaal over is. Beter dan een voice-over, zeker omdat deze artistieke beelden doen denken aan de dromerige tekeningen in klassieke sprookjesboeken. Het brengt rustmomenten in een film die verder erg Amerikaans aandoet, op elke uitspraak worden breedsprakige, psychologische verklaringen losgelaten terwijl je zoveel meer leert van luisteren naar Owen zelf. Hij citeert geregeld uit Disneyfilms om te uiten hoe hij zich voelt en dat geeft een aandoenlijk inkijkje in hoe hij emoties beleeft.
Life, Animated is qua thematiek vergelijkbaar met de Pixarhit Inside Out, de animatiefilm die een kijkje geeft in het hoofd van de elfjarige Riley, maar heeft een veel hoger emo-tv-gehalte. Ergens is dat ook wel weer toepasselijk, de gemiddelde Disney klassieker definieer je ook niet als ‘subtiel’, maar voor een bioscoopproductie hadden er nog wel meer artistieke keuzes in lijn met de geanimeerde scènes gemaakt mogen worden.
Cinesalon 