Nina (Natalie Portman) draait letterlijk door als ze de hoofdrol in het Zwanenmeer danst. De belangrijkste rol in het ballet der balletten valt Nina zowel fysiek als mentaal loodzwaar. Het met filmprijzen overladen drama Black Swan (2010) gaat over Nina’s duistere (innerlijke) strijd.
Ook in La Danseuse gaat danseres Loïe (Soko) diep voor haar dans. Een verschil met Black Swan: Loïe’s verhaal is waargebeurd.
Loïe, geboren als Marie Louise Fuller, groeit op in de VS. Een misstap in een figurantenrol brengt haar op het idee voor een wervelende solodans die haar in één klap als icoon op de kaart zet. Het nadeel: de dans is fysiek veel te zwaar voor haar. Met een ingenieuze constructie van stokken, zwierig zijden doeken, spiegels en felle spots creëert ze een magnifieke optische illusie op het podium, begin twintigste eeuw is haar serpentine dans ongekend fenomeen.
Al na de eerste uitvoering wordt ze op een brancard afgevoerd, maar Loïe geeft niet op. Ze is één brok vastberadenheid, treffend neergezet door actrice/zangeres SoKo die zelf op haar zestiende met school stopte en naar Parijs verhuisde voor acteerlessen.
Een tweede opvallende, slim ge(type)caste verschijning is rising star Lily-Rose Depp die als jonge, bloedmooie ballerina Isadora Duncan razendsnel alle aandacht op zichzelf weet te vestigen en daarmee al snel aanleiding geeft tot een Zwanenmeer-waardige botsing.
La Danseuse is de eerste speelfilm van regisseur/scenarist Stéphanie di Giusto, werd voor diverse awards genomineerd maar viel niet in de prijzen. Niet geheel verrassend, Loïe’s ontwikkeling van Amerikaanse boerendochter tot verpersoonlijking van de Belle Epoque en Art Nouveau-beweging is absoluut filmwaardig, maar de sleutelgebeurtenissen uit haar leven volgen elkaar tamelijk hoekig op. De vrije interpretatie die Stéphanie di Giusto zich gunt, wringt.
La Danseuse boeit als kennismaking met Loïe maar is niet de wervelende hit die haar serpentine dans was.
Cinesalon 