Kattenfilmpjes kijken, wie maakt zich er niet schuldig aan? Op Instagram worden dagelijks grif miljoenen hartjes gegeven aan #catsoninstagram en ook op YouTube struikel je over filmpjes van pluizige kittens. Een film over deze prachtbeesten kon niet uitblijven, en de Turkse filmmaker Ceyda Torun voegde met Kedi de daad bij het woord.
Ceyda Torun, geboren in Istanbul maar sinds haar tienertijd vooral woonachtig in de VS, ziet katten als de ziel van de Turkse hoofdstad. Voor de documentaire Kedi reisde ze met Charlie Wuppermann, cinematographer, terug naar Istanbul waar ze negen straatkatten en hun ‘baasjes’ haarfijn en vertederend in beeld bracht.
Neem Sari, een cyperse poes die dagelijks winkels en cafés afschuimt op zoek naar eten. Zeker nu ze kittens heeft. Haar thuisbasis is de Galatatoren, één van de landmarks van Istanbul, dus de strooptochten leveren bovendien mooie plaatjes van de stad op. Tenminste, als je het niet erg vindt om laag bij de grond rond te kijken want veel shots in Kedi zijn op ‘kattenhoogte’ gefilmd.
Sowieso hebben de makers bewonderenswaardig gebruik gemaakt van hun ‘cat camera skills’ om de beestjes haarfijn in beeld te krijgen zonder hun natuurlijke routine te verstoren. Ook de vertederende capriolen van de kittens als Sari haar meegesmokkelde voedsel aanbiedt, komen close in beeld. Het gevecht tussen ‘schrik van de buurt’ Psikopat en een rooie kater doet met subtiele slow motion shots – en als je een beetje door je oogharen kijkt – niet onder voor een actiefilmscène.
Omdat tachtig minuten kattenplaatjes kijken ook voor rasechte liefhebbers teveel van het goede kan zijn, komen ook de ‘baasjes’ aan bod: kroegbazen, marktkoopmannen en winkeleigenaren die de beestjes de gekste snacks toestoppen. Vooral de grijze Duman, bijnaam: Foodie, heeft het met een dieet van gerookte kalkoen en manchego-kaas goed bekeken.
De makers bestempelen de manier waarop mensen in Turkije met de katten omgaan als uniek, naar zij vermoeden vanwege de enigszins heilige status die de beestjes hebben omdat ze dikwijls in verhalen over de profeet Mohammed worden genoemd. De motivaties die je hoort om voor de katten te zorgen, ‘het ontspant me’, ‘we geven elkaar liefde’, ‘ze zorgt voor een fijne energie’, klinken echter redelijk universeel. Goed, uitgezonderd de anekdote over de kat, de portemonnee en het vissersbootje. Die kat verdient een standbeeld.
Hoewel de makers nadrukkelijk proberen te variëren, merk je halverwege toch al dat de rek eruit is. Het scheelt dat Kedi tegelijk een niet-toeristische tour door Istanbul biedt, maar voor je dagelijkse portie kattenliefde kun je – als je er thuis geen hebt rondlopen – beter op de social media terecht.
Kedi, het Turkse woord voor ‘kat’, ging vorig jaar in première op Istanbul Independent Film Festival. Vanaf 24 augustus zijn de Turkse straatkatten ook in de Nederlandse filmtheaters te zien.
Cinesalon 