Die knoop in je maag als je een lokaal inloopt waar je niemand kent. Ook als je ‘m zelf nog nooit hebt gevoeld, leert één blik op het gezicht van Thelma hoe dat is: ongemakkelijk.
Er is wel meer ongemakkelijk in Joachim Triers (Louder Than Bombs) nieuwe film. Maar het is niet alleen alledaags ongemak waar Thelma mee zit; in dat klaslokaal in Oslo krijgt ze een soort epileptische aanval. Het coming-of-age drama wordt gemengd met horror, en dat blijkt een fenomenale combinatie.
Een kraai knalt tegen het schoolraam, Thelma’s rechterhand begint te trillen. Dan ligt ze schokkend op de vloer omringd door klasgenootjes. Ironisch genoeg blijkt deze episode het startsein voor haar eerste vriendschap. Anja is een stuk losser dan de streng christelijke Thelma en al snel neemt ze niet haar vriendje maar Thelma mee als ze met haar moeder naar theater gaat.
Uitersten, de populaire Anja en de introverte Thelma evenals Thelma’s christelijke achtergrond en haar moderne, wetenschappelijke vakkenpakket, zijn dik aangezet in het script van Joachim Trier. Maar het prachtig invoelende spel van Eili Harboe (Thelma) en de beeldtaal die dagelijks leven en boze droombeelden vermengt, maakt de clichés in het script goed. Als Thelma op een feestje een trekje van een ‘joint’ neemt (iedereen weet dat er alleen tabak inzit) voelen de hallucinaties van om haar heen kronkelende slangen zo echt, dat je haar high-zijn bijna gelooft.
Er is iets anders aan de hand, iets waar de openingsscène met haar vader op het Noorse ijs ook aan aanleiding toe gaf. Haar zoektocht naar zichzelf is in wezen niet anders dan die van vele andere jongeren. Het is de surreële laag, die Darren Aronofsky’s Black Swan ook tot meesterwerk maakte, die Thelma tot een hedendaags sprookje verheft.
Cinesalon 