Brady Blackburn is een jonge cowboy. Wat blijft er over van een cowboy als je niet meer kunt paardrijden?
The Rider is een intiem portret van Brady’s worsteling – en de hoofdrol wordt gespeeld door Brady zelf.
Filmmaker Chloé Zhao leerde paardrijden op een Amerikaanse ranch. Ze kreeg les van Brady Jandreau en besloot dat ze hem op een dag voor één van haar films wilde casten. Toen kreeg Brady een ongeluk, de 20-jarige rodeo-ster valt van zijn paard en in alle stress trapt het dier hem op zijn hoofd (de video is in The Rider te zien). Het letsel dat hij daaraan overhield, veranderde zijn cowboyleven voorgoed. Chloé besloot hem niet alleen voor haar nieuwe film te casten, maar deze film ook over hem te laten gaan.
Brady speelt dus de hoofdrol in een film over hemzelf. Hij draagt een stoerdere achternaam maar is omringd door bekenden; ook Brady’s familie en vrienden spelen mee. Hoe noem je een film waarin acteurs hun eigen leven naspelen?
Een docudrama? Een fictiementaire? Een hybride biopic? En belangrijker nog dan de naamgeving: hoe bekijk je een professionele film met spelers zonder acteerervaring? Beoordeel je het spel als dat van een onervaren acteur? Of laat je dat buiten beschouwing, en bezie je de film als een moment waarin de acteurs je deelgenoot maken van een bepalende periode uit hun leven?
Eén ding is duidelijk: The Rider intrigeert.
Als Brady het verband op zijn wond ververst, zie je dat zijn hoofd vol zit met nietjes. Geen wonder dat hij een handvol pillen naar binnen werkt (weggespoeld met water uit een lege jampot). Hij maakt een praatje met zijn verstandelijk beperkte zusje Lily en begroet nors zijn naar alcohol meurende vader alvorens op bezoek te gaan bij zijn compleet spastische vriend – rodeo-rijden doe je op eigen risico.
Je verwacht een energiek baasje met zulke extreme hobby’s maar Brady is eerder introvert. Het wordt niet letterlijk gezegd, maar dikke kans dat Brady liever met paarden is dan met mensen. Toen hij voor het eerst op de rug van een paard werd gezet, was hij vijftien dagen oud. Bitter dus dat zijn vader en de artsen hem door het ongeluk afraden om ooit nog te rijden, nog een val betekent zijn dood.
In The Rider zie je Brady opkrabbelen; er groeit weer haar rondom de hoofdwond, hij laat een nieuwe tattoo zetten en start een baantje bij de lokale supermarkt. Hoewel hij last heeft van verlammingsverschijnselen aan zijn rechterhand temt hij ook nog steeds paarden.
En waarom ook niet? Waarom lang en ongelukkig leven als je ook elke dag van je (wellicht korte) leven kunt doen wat je het liefste doet?
The Rider is een intiem portret van een cowboy op zijn kwetsbaarst. En hoewel je Brady Jandreau niet meteen voor een acteursdrama zou casten, is zijn rol in deze film een gouden vondst. Want het is juist zijn oprechtheid die ontroert.
The Rider ★★★ is vanaf 27 januari te zien tijdens het International Film Festival Rotterdam en draait vanaf 19 april in de bioscoop.
Cinesalon 