Tegen de achtergrond van de komst van de paus Benedictus XVI – en de vele demonstraties die plaatsvonden in Madrid, in de plakkerig hete zomer van 2011 – openen rechercheur Velarde en Alfaro de jacht op de moordenaar van oude, verkrachte vrouwtjes.
Deze thriller van Rodrigo Sorogoyen (Stockholm) zit sterk in elkaar. Er wordt gezocht naar een psychologisch interessante moordenaar, de karakters van de twee rechercheurs zijn goed uitgewerkt en er is een politiek interessante achtergrond bepaald. Voorstelbaar dus dat Rodrigo Sorogoyen en co-scenarist Isabel Peña de juryprijs voor beste scenario wonnen op het San Sebastian Film Festival.
Toch zit je tijdens het kijken naar Que Dios nos perdone (moge God ons vergeven) niet op het puntje van je stoel. De film duurt ruim twee uur en door verhaallijnen rond de verschillende personages uitgebreid uit te werken, is de spanningsboog niet zo strak gespannen als je zou willen.
De nette Velarde (Antonio de la Torre) ziet geen spermadruppel over het hoofd. Hij stottert, dus zijn opvliegende partner Alfaro (Roberto Álamo) doet tijdens verhoren het woord (en beukt erop los als praten niet meteen helpt). Zoals wel meer rechercheurs weten ze een stuk beter raad met hun werk dan met hun privéleven. De gelukkige echtgenoot spelen als je dagelijks dealt met de rauwste kant van de samenleving… rechercheur de C-O-C-K is in deze waarschijnlijk uitzonderlijk.
De pogingen van Velarde en Alfaro om het toch te proberen, leveren de meest ontroerende scène van de film op: Velarde is verliefd op de schoonmaakster en zet haar favoriete plaat op als zij de gang voor zijn deur dweilt. Terwijl zij haar oor tegen de deur legt om te luisteren, bekijkt hij haar door het spionnetje.
Tedere momenten zijn in de minderheid, de sfeer is grimmig, vergelijkbaar met die in de donkere politiethriller The Nile Hilton Incident, die vorig jaar rond deze tijd uitkwam. In Que Dios nos perdone worden geen bloedmooie minnaressen of prostituees om het leven gebracht, maar oude vrouwtjes. Sporen van verkrachting (let op: lijkschouwingen worden expliciet in beeld gebracht) sluiten roofmoord uit, de moordenaar is een gecompliceerd karakter.
Een religieuze, getraumatiseerde verdachte wordt aangewezen. De plot van Que Dios nos perdone begint op Se7en (1995) te lijken maar zo strak als dat script is, zoveel uitweidingen bevat deze. Er zit een scène in met een dode hond die in meerdere opzichten niet nodig was geweest.
De prijs voor beste scenario is niet geheel onverdiend, Que Dios nos perdone zit conceptueel sterk in elkaar. Toch lijkt de onderscheiding meer terecht als aanmoedigingsprijs: blijft Sorogoyen zich op deze voet ontwikkelen, dán is het zaak dat liefhebbers van David Fincher-films deze Spaanse regisseur in de gaten houden.
Que Dios nos perdone ★★★ is vanaf 12 juli te zien in de bioscoop
Cinesalon 