Je vrouw ligt in coma, maar dat blijkt niet je grootste probleem. Iedereen heeft weleens een melancholische bui maar Giannis, hoofdrolspeler in de Griekse ‘dramedie’ Pity (van de schrijver van The Lobster), is eraan verslaafd – en schiet door als hij vanuit zijn omgeving op een dag geen medelijden meer krijgt.
Hoe ver kun je gaan om je absurde zin te krijgen?
*pas op voor mogelijke spoilers
De gezichtsuitdrukking van mensen die medelijden met iemand hebben is er een die ze nauwelijks kunnen reproduceren als iemand ze dat vraagt. Meestal knipperen ze met hun ogen, buigen hun hoofd en zeggen: ik weet niet wat ik moet zeggen. Sterkte, heb geduld, of zoiets.
Advocaat Giannis weet er alles van. Zijn vrouw ligt in coma, iedereen betreurt hem en zijn zoontje. Overal mag hij aankloppen om zijn leed te delen, de buurvrouw brengt elke week een zelfgebakken taart en het duurt niet lang of Giannis kweekt routine in het bestaan van meelijwekkende man. Theater- en filmacteur Yannis Drakopoulos heeft er ook precies het fysiek voor: met zijn omlaag gebogen neus, tikje bolle wangen en neerhangende mondhoeken staat zijn gezicht als vanzelf in de ‘heb medelijden’-stand.
In Hollywood was er ongetwijfeld iets ontstaan tussen Giannis en de bakkende buurvrouw, maar Pity (de tweede speelfilm van de Griekse regisseur Babis Makridis) is geschreven door Efthymis Filippo. Deze Griekse scenarist is zelf niet zo bekend, maar schreef samen met de internationaal niet meer te missen Yorgos Lanthimos de scenario’s voor The Killing of a Sacred Deer, The Lobster én Dogtooth, de film waar hun samenwerking mee begon.
Pity lijkt het meeste op Dogtooth, zowel in beeldtaal als wat betreft het verhaal. De beelden van Yannis’ leefomgeving zijn glashelder maar doen qua kleurgebruik evengoed denken aan impressionistische stillevens. Een expositie met werken als ‘meelijwekkende man onder de douche’, ‘stil leed in de kas’ is op basis van stills uit Pity eenvoudig samen te stellen. Muziek uit het Requiem van Mozart ondersteunt het drama muzikaal.
De beelden tonen wederom een absurd uit de hand lopende gezinssituatie. In Dogtooth brengt een echtpaar hun kinderen volgens een absurd eigen idioom groot. Hun huis, waar zelfstandige naamwoorden andere betekenissen hebben, mogen de kinderen pas verlaten als hun ‘dogtooth’ uitvalt. In Pity líjkt Giannis gebukt te gaan onder de afwezigheid van zijn vrouw, gaandeweg blijkt dat juist dat hem vervult: hij is verslaafd aan het medelijden van zijn omgeving – en gaat in zijn beroep als advocaat en in zijn privénetwerk, van naaste familie tot het wasserette-personeel, steeds verder om die aandacht te krijgen. Schrijnend is de scène waarin zoonlief wordt verzocht om geen vrolijke pianomelodieën meer te spelen, de buren mogen niet denken dat het goed gaat.
Met dat gegeven toont Efthymis Filippo opnieuw een sterk staaltje absurdisme, overtuigend uitgespeeld door Yannis Drakopoulos. Met als enig minpunt dat de catastrofe tegen het einde zo snel oprukt dat je het als kijker niet helemaal bijbeent. Visueel en conceptueel is er op Pity niks aan te merken. Medelijden met de makers hoeven we in ieder geval niet te hebben.
Pity ★★★★ is vanaf 20 september te zien
Cinesalon 