In de gymzaal waar Billy (Jamie Bell) boksles krijgt, wordt tegelijk balletles gegeven. Ondanks de vooroordelen in de mijnwerkersstad waar hij opgroeit, knokt Billy Elliot zich al pirouettes draaiende naar de Royal Ballet School in Londen.
Victor (Victor Polster) lijkt het makkelijker te hebben in Girl, het speelfilmdebuut van Lukas Dhont. Zijn vader en broertje accepteren hem als Lara en verhuizen zonder morren naar de andere kant van België als Lara wordt toegelaten tot een prestigieuze balletacademie.
Onderhuids stapelen de issues echter op. Het inlevend spel dat de zestienjarige Victor Polster daartoe aan de dag legt, is griezelig goed en maakt Girl tot een ‘Billy Elliot’ die je niet licht vergeet.
Hoe kom je tot zo’n emotioneel overtuigende film?
Het idee voor Girl ontstond in de studietijd van filmmaker Lukas Dhont (Gent, 1991):
Toen ik net begonnen was aan de filmschool, las ik een krantenartikel over een jong meisje. Ze was geboren in een jongenslichaam maar ze was ervan overtuigd dat ze een meisje was. Ik was onmiddellijk verkocht.
Na zijn afstuderen schreef hij een script en begon de zoektocht naar de ideale ‘girl’, een acteur die een meisje in een jongenslichaam kon vertolken, en het liefst ook raad wist met een pirouette.
Met danser Victor Polster (Brussel, 2002) kon hij het niet beter treffen. Polster studeert aan de Koninklijke Balletschool Antwerpen en zijn gezicht straalt een bepaald soort zachtheid uit die past bij de kwetsbaarheid van Lara, de rol die hij speelt.
Lara Verhaegen is, net als Polster zelf, bijna zestien. De film begint met een shot waarin ze haar kleine broertje knuffelt. Milo noemt haar Lara, je ziet haar als grote zus en dan beweegt de camera omlaag, richting de meisjesonderbroek die ze draagt en een bobbel laat zien, die verraadt dat Lara niet als vrouw is geboren.
De voorbereidingen voor een geslachtsoperatie zijn in volle gang. De transitie zal nog twee jaar duren en de vraag is hoe Lara die, dwars door haar tienerjaren heen, doorkomt. Ze wordt gesteund door haar familie, toegelaten tot een prestigieuze balletschool en begeleid door een team van artsen en therapeuten. Maar de puberteit is een grillig monster, en Lara bepaald niet onkwetsbaar.
Het mooiste aan Girl is hoe Victor Polster die ongemakken; uitgedaagd worden door klasgenootjes, een niet perfect geflexte voet, met minimale mimiek invoelbaar maakt voor jou als kijker. Ook blijdschap; zijn lachje als Milo’s schooljuf haar aanziet voor ‘grote zus’, is subtiel maar komt juist daardoor het sterkst naar voren.
Jammer is dat Lukas Dhont er daarbovenop voor kiest om geen enkele dramatische plotwending over te slaan; anorexia, automutilatie, uitputting, zelfhaat, alles komt aan bod. Er zitten (bloederige) scènes in Girl die om meerdere redenen te pijnlijk zijn om aan te zien.
Hiermee vergeleken is Billy Elliot (Stephen Daldry, 2000) louter een feelgood film. Girl, de ongepolijste, Belgische variant op Billy Elliot, kijk je met gekrulde tenen. Maar de hier en daar overdramatische plotwendingen veranderen niet dat zowel de regisseur als de hoofdrolspeler een ovatie verdienen voor dit extreem bijzondere speelfilmdebuut.
Girl ★★★★ is vanaf 1 november te zien in de bioscoop
Cinesalon 