Een ding brengt Edgar Wright met verve over in Last Night in Soho: smaakvol enthousiasme voor de ‘swinging sixties’.
In 2017 verraste Wright met Baby Driver, muzikaal de interessantste actiethriller ooit. De soundtrack van Last Night in Soho trakteert je op jaren zestig iconen als Cilla Black, James Ray en Petula Clark. Hoofdpersonage Eloise (Thomasin Harcourt McKenzie) is in de ban van het tijdperk van laklaazen en getoupeerde lokken.
In de openingsscène van Last Night in Soho danst Eloise door haar kamer in een eigen ontworpen jurk. Ze droomt van een carrière als modeontwerper, een carrière die dichterbij komt als ze wordt aangenomen op een Londense modevakschool. Nog voor ze naar de Britse hoofdstad is verhuist, leren we al dat Eloise mentaal heftige bagage meedraagt. Ze is op jonge leeftijd haar moeder verloren (maar ziet haar nog dagelijks in de spiegel), haar vader is niet in beeld en het is de vraag of de beschermende opvoeding van haar grootmoeder in Cornwall haar goed heeft voorbereid op het Londense studentenleven dat, zo wordt haar herhaaldelijk ingepeperd, ‘overweldigend’ kan zijn.
De kunststudent die zo in haar werk opgaat dat ze de realiteit uit het oog verliest. Wright boort daarmee een allerminst uniek – maar immer fascinerend – thema aan. Black Swan, Suspiria en vele andere films zuigen je mee in de onvoorstelbare, en veelal destructieve, belevingswereld van artistieke talenten.
Het studentenhuis waar Eloise incheckt is een aanfluiting. Als de keuken vol feestvierende medestudenten de rustigste slaapplek blijkt, verkast ze naar de zolder van een hospita (de laatste filmrol van Diana Rigg) waar ze na 20.00 uur geen mannelijk bezoek mag ontvangen. Terwijl de rode en blauwe neonverlichting van de naastgelegen bistro door haar slaapkamerraam naar binnen schijnt, droomt Eloise over Sandie (‘Queen’s Gambit’ Anya Taylor-Joy), een zangeres die kennis maakt met een artiestenmanager (Matt Smith) die haar leven zal veranderen op een manier die je als kijker maar moeilijk kunt volgen; niet alle karakters in Last Night in Soho zijn even goed uitgewerkt.
Ze leeft zich sterk in in Sandie. Als Sandie in een spiegel kijkt, is Eloise haar spiegelbeeld. Als Sandie danst, bewegen de armen van Eloise mee. En als Eloise de volgende dag in de collegebanken zit, constateert medestudent Jocasta dat Eloise een zuigzoen heeft (op de plek waar Sandie in haar droom werd gezoend..).
Wat is hier aan de hand? Dat Eloise, die immers al jaren haar overleden moeder in spiegels ziet, ontvankelijk is voor surreële beelden, is duidelijk. Maar de dingen die ze in haar dromen beleeft, verweven steeds strakker met haar dagelijks leven. Zo strak dat er messen worden getrokken, de stof van de jurk waar ze door haar docent om wordt geprezen scheurt en een avondje dansen met medestudent John (Michael Ajao) leidt tot paniek en een gebroken spiegel.
De hamvraag in dit soort psychologische thrillers is: brengt de plot meer dan alleen suspense? Edgar Wright, die al meer dan 25 scenario’s schreef, brengt de gebeurtenissen; droom en werkelijkheid, tot een bevredigend einde. Geen mindblowing, ‘dit vergeet je nooit meer’ einde, maar wel een waarmee je voldaan de bioscoop uitgaat, door naar een vintage kledingwinkel om het weekend net zo smaakvol in te gaan als de door Odile Dicks-Mireaux (Brooklyn) gestylde Eloise a.k.a. Sandie.
Last Night in Soho ★★★ is vanaf 4 november te zien in de bioscoop
Cinesalon 