Filmmaker Luca Guadagnino (Call Me By Your Name) was tien toen hij de filmposter van Dario Argento’s Suspiria zag hangen. De poster liet hem niet meer los en zijn obsessie groeide toen hij de film drie jaar later daadwerkelijk zag:
I started to think about a Suspiria that could be mine
Geen wonder, want als iets duidelijk wordt na het zien van deze horrorklassieker is dat er geen krachtiger voedingsbron is dan het opzuigen van andermans talent.
Als de jonge Susie (Dakota Johnson) zich eind jaren zeventig meldt bij de Helena Markos Dansacademie in Berlijn, wordt ze meteen aangenomen. En als bij haar eerste repetitie de danseres die tot dan toe de hoofdrol danste stopt, werpt Susie zich op als opvolger.
De eerste keer dat ze de hallucinante choreografie Volk (van Damien Jalet) oefent, is meteen de meest memorabele scène uit de film. Haar wervelingen, haar vlammend rode haar en de geluiden van gejaagde ademhaling en schrapende voetzolen, hebben doodenge effecten. Voor de andere danseressen, en voor jou als kijker.
Suspiria is een film waarin je wordt meegezogen. Dat was zo toen Dario Argento de film in 1977 uitbracht en gebeurt tot op zekere hoogte ook in deze versie van Luca Guadagnino.
Guadagnino, die je begin dit jaar emotioneel in alle staten bracht met liefdesdrama Call Me By Your Name, overrompelde je ook al eerder met een remake; in 2015 herlanceerde hij Jacques Deray’s La Piscine onder de noemer A Bigger Splash. De setting van Suspiria, het kille naoorlogse Oost-Berlijn, is even wennen als je Guadagnino’s sensuele zomerdrama’s in je hoofd hebt maar de cinematografie van Sayombhu Mukdeeprom, waar hij eerder mee werkte, past bij de umheimische sfeer die elke centimeter van de balletacademie uitwasemt.
De vrouwelijke hoofdrolspelers uit A Bigger Splash; Dakota Johnson en Tilda Swinton, staan ook in Suspiria tegenover elkaar. Johnson in de rol van danseres, Swinton als choreograaf/Pina Bausch-look alike genaamd Madame Blanc. En daarmee zijn we nog niet aan het einde van de ‘enge vrouwen’-castlijst: ook andere academiemedewerkers, vertolkt door onder andere Angela Winkler (Dark, Die Blechtrommel) en Renée Soutendijk, hoeven maar in de camera te kijken of je bloed bevriest. Rust haal je hooguit uit de gevoelige soundtrack van Thom ‘Radiohead’ Yorke.
Zoals vaak in horrofilms is het ook hier een beetje ‘knoeien’ om de plot geloofwaardig af te wikkelen. Maar tegen de tijd dat de sektarische ceremonie in de krochten van de balletacademie begint, ben je al zo bedwelmd door het ritme van Volk dat je de dubbelzinnige ontknoping over je heen laat komen.
De invloed van Suspiria reikt ver: Eyes Wide Shut (1999), Black Swan (2010), Mother! (2017) zijn maar een paar voorbeelden van films van makers die zeer waarschijnlijk door Argento zijn geïnspireerd. Inspiratie die door deze remake wijder verspreid zal raken, hoewel Guadagnino’s Suspiria-web onderhuids ook best benauwt.
Suspiria ★★★ is vanaf 15 november te zien in de bioscoop
Cinesalon 