I want it to be like a box of chocolates
zegt filmmaker Luca Guadagnino (A Bigger Splash) over Call Me By Your Name. Een film als een romantisch gedicht; mooi, vol verlangen, niet vrij van pijn. Een film over een eerste liefde. Een film die je voor altijd bijblijft omdat Timothée Chalamet (1995) de zeventienjarige Elio zo hartstochtelijk mooi speelt.
Een film die, hoewel bitterzoet, beter smaakt dan chocolade.
*pas op voor spoilers
Call Me By Your Name is een verfilming van het gelijknamige boek van Andé Aciment. In slechts drie maanden schreef hij een liefdesgeschiedenis waarin meer dan twintig jaren verstrijken. De verfilming toont alleen de eerste, allesbepalende periode: de zomer van ’83. De rest bewaart Luca Guadagnino (heel slim) voor een tweede film.
De romance ontluikt in de villa van de Amerikaans-Italiaanse familie Perlman. Een in Noord-Italië verscholen paradijsje waar Elio zijn dagen slijt met beduimelde klassiekers, Bach transciberen en dansen met de meisjes uit het dorp. Verder logeert er elke zomer een student in zijn slaapkamer. Dit keer is het de Amerikaanse Oliver die vader Perlman in Italië mag helpen met het catalogiseren van zijn archeologische bevindingen en daarnaast als lange, blonde Amerikaan veel bekijks heeft. Ook bij de zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet) maakt Oliver gevoelens los die fijn zijn, verwarren, als niet-de-bedoeling voelen maar te sterk zijn om weg te stoppen. En anders dan zijn band met vakantievriendinnetje Marzia.
Zijn eerste kus met Oliver begint met een lik van zijn tong over Olivers mond, gevolgd door een kus en vriendschappelijke stoeipartij. Het is knap hoe hun vriendschap heel duidelijk de basis blijft van hun liefde, meestal zijn personages één van beiden; geliefden of vrienden, maar Elio en Oliver springen ook na die kus op de fiets alsof er sinds de eerste keer dat ze samen naar het dorp fietsten niks is veranderd.
Acteur Timothée Chalamet (Homeland, Interstellar) durft ook de schaamte die door Elio heenraast te laten zien, een emotie die mensen maar al te vaak uiten door ‘m gewoon letterlijk uit te spreken. Maar als Oliver zich verbaast over de perzik op het nachtkastje, waar inderdaad iets heel aparts mee is gebeurd, duwt Elio zijn hoofd in Olivers schouder, huilt, kijkt op en kust Oliver. Dit klinkt misschien overdreven dramatisch maar wordt zo puur gespeeld dat geen brok in je keel krijgen onmogelijk is.
Regisseur Luca Guadagnino geeft ruim baan aan improvisatie en hoewel sommige acteurs daar totaal niet mee overweg kunnen, is het voor Timothée Chalament als een tweede natuur. HIerin doet zijn spel denken aan dat van de Braziliaanse Naomi Nero die de bioscoop in 2016 een aantal graden opwarmde met zijn rol in Anna Muylaerts coming of age Mãe Só Há Uma (Don’t Call Me Son).
Overigens zou het ontroerende spel van Chalamet niet half zou mooi zijn als ook de mensen om hem heen, en dan vooral Oliver (Armie Hammer) niet zo overtuigend speelden. Tegen het einde van de zomer is Elio Oliver en Oliver Elio. En hoewel het onvermijdelijk is dat een coming of age film op een gegeven moment stopt, is wel duidelijk dat het verhaal van Elio/Timothée Chalamet nog lang niet voorbij is.
En tot die tijd kan het prachtige Mystery of Love dat singer-songwriter Sufjan Stevens voor de film componeerde op repeat.
Call Me By Your Name ★★★★ is vanaf 11 januari te zien in de bioscoop
Cinesalon 