Dev Patel did it again. De acteur die in 2008 de wereld veroverde als straatschoffie in David Boyle’s Slumdog Millionaire, heeft met de The Man Who Knew Infinity opnieuw zo’n rol te pakken waarin hij met charme en gedrevenheid een plekje verovert in een wereld die in eerste instantie niet op hem zit te wachten. Zijn tegenspeler is de Britse rot in het vak Jeremy Irons. Het levert mooie scènes op, maar niet genoeg om van The Man Who Knew Infinity een A Beautiful Mind-achtige parel te maken.
Shrinivasa Ramanujan (Dev Patel) is een Indiase wiskundige. Kijk niet vreemd op als hij nieuwe formules met krijt op de vloer van een tempel kalkt, als hij een ingeving heeft dan houdt niets hem tegen. Met die drive belandt hij in 1914 in Cambridge waar hij met gemengde gevoelens wordt ontvangen. Hij heeft een gave, zoveel is duidelijk, maar gezien hij geen enkele vorm van scholing heeft gehad, is het voor anderen volstrekt onbegrijpelijk hoe hij aan zijn formules komt – en Ramanujan is op zijn beurt ook niet bereid om concessies te doen aan zijn manier van werken.
Sommige mensen kunnen niet naar voetbal kijken zonder aanwijzingen naar de televisie te schreeuwen. Die neiging is bij het kijken naar The Man Who Knew Infinity ook lastig te onderdrukken.
Ramanujan en Cambridge wiskundige G.H. Hardy (Jeremy Irons) willen hetzelfde, hebben elkaar daarin op zich gevonden, maar moeten heel wat wrevel, frustratie en irritatie overwinnen voordat ze oprecht even samen presteren.
Met nadruk op ‘even’, want Ramanujan blijkt ernstig ziek te zijn. Hoe hard hij ook hoest, hij volhardt in zijn werk en boekt, samen met Hardy, in korte tijd baanbrekende resultaten. The Man Who Knew Infinity geeft daar een adequaat beeld van, en hoewel het prima te verkroppen is dat Ramanujans ziekbed niet dik wordt aangezet met tranentrekkend lange close-ups of zielige muziekjes, hadden minder feiten en meer inzicht in motivatie en emoties de film mooier gemaakt.
Want waarom doet Hardy zo afstandelijk terwijl hij het hun ontmoetingen tevens tot “the one romantic incident in my life” bestempelt? En waarom staaft Ramanujan zijn intuïties opeens wel met wetenschappelijke bewijsvoering?
Dev Patel en Jeremy Irons zijn geknipt voor hun rollen maar er spat geen chemie van het scherm. Ook visueel brengt deze film eigenlijk niks bijzonders. The Man Who Knew Infinity haalt het dan ook niet bij andere producties over bètagenieën zoals A Beautiful Mind (2001) of The Theory of Everything (2014). Werk aan de winkel dus voor schrijver en regisseur Matt Brown.
Cinesalon 
Één reactie