Er zijn van die films die je elk jaar opnieuw kijkt. Precies weten wat er gezegd gaat worden (Edward: “What’s your name?” Vivian: “What do you want it to be?”) en hoe het script afloopt, kan heerlijk geruststellend zijn. Comfort food op filmgebied, zegmaar.
Pretty Woman is zo’n film. Moet voor veel romcom-makers een bron van inspiratie zijn. Een inspiratiebron waar sommigen vervolgens wel heel letterlijk uit putten… Een aantal scènes en karakterontwikkelingen uit Pretty Woman zie je vrijwel identiek terug in flop-van-het-jaar Fifty Shades of Grey.
Halverwege Pretty Woman stiefelt Vivian (Julia Roberts) bijvoorbeeld door de gang van het sjieke hotel op zoek naar klant/love interest Edward (Richard Gere). Ze vindt hem in de dinerzaal waar al zijn ongeuite emoties loslaat op de piano. Begaafd als hij is, leidt dat tot natuurlijk tot een virtuoze pianosolo.
Ook Ana (Dakota Fanning) ‘betrapt’ Christian Grey in het holst van de nacht op fenomenaal pianospel. Niet in een hotel, in Fifty Shades of Grey staat de vleugel in uiteraard Christian’s eigen loft, maar het levert een ergerniswekkend vergelijkbaar tafereel op.
Tel daar bij op dat de hoofdpersonages griezelig vergelijkbaar zijn; zowel tussen de ultrasuccesvolle en rijke maar sociaal getroebleerde Christian en Edward als de intelligente, onafhankelijke en qua komaf behoorlijk simpele Ana en Vivian, hoef je niet ver te zoeken om gelijkenissen te vinden. Het is wellicht een open deur, maar dit soort ‘grapjes’ maken Fifty Shades of Grey tot een nog slechtere film dan je op basis van het boek al kon verwachten.
Fifty Shades of Grey is niet de enige romcom die aan Pretty Woman doet denken, in Me Before You wordt de naïeve Louisa (Emilia Clarke) in een felrode prinsessenjurk diep geraakt door het klassieke muziekconcert waar chagrijn Will (Sam Claflin) haar mee naartoe heeft genomen. Oftewel: (zo goed als) tot in de puntjes genept van de operascène uit Pretty Woman.
Niks mis met variëren op een beproefd thema, maar please mensen, overdrijf het niet. Teveel inspiratie leidt tot overkill. De enige die daarbij winnen zijn de makers van Pretty Woman, want wie behoefte heeft aan voorspelbaarheid bekijkt liever een klassieker dan een wannabe.
Cinesalon 