Voorjaar 1919. De inwoners van Bad Quedlinburg doen hun best om de draad weer op te pakken nu de Eerste Wereldoorlog voorbij is.
Hoewel oorlogsverhalen doorgaans laten zien hoe Britse, Franse en Nederlandse slachtoffers de draad oppakken, focust filmmaker Francois Ozon (o.a. Jeune & Jolie) in Frantz op de naasten van een omgekomen Duitse soldaat. Een invalshoek die verfrist, helemaal omdat Ozon ook cinematografisch en in de verhaallijn durft af te wijken van voor de hand liggende plaatjes.
Anna houdt even haar pas in bij het zien van een sierlijk met kraaltjes gestikte japon, maar vervolgt snel haar weg naar het graf van Frantz, haar in de oorlog omgekomen verloofde. De rol wordt gespeeld door de Duitse actrice Paula Beer, die voor haar leeftijd (twintig jaar) opvallend volwassen spel aan de dag legt. Bij het graf wordt Anna verrast door vers bezorgde bloemen, helemaal als die afkomstig blijken van een Fransman, Adrien Rivoire…
Fransman of niet, het schept een band dat Adrien Frantz goed gekend lijkt te hebben. Met zijn grote, bruine ogen die dromerig, verlegen en tegelijkertijd vastberaden de wereld inkijken, is acteur Pierre Niney iemand die je ook met de schijn tegen op zijn woord wil geloven. De ouders van Frantz, bij wie Anna woont, sluiten de jongen al snel in hun hart. Verhalen over de gedeelde passies van de jongens; schilderijen van Manet en klassiek vioolspel, brengen verloren zoon Frantz terug in huize Hoffmeister.
Liefdevolle herinneringen geven kleur aan de in zwart-wit gefilmde beelden, figuurlijk én letterlijk. Een schitterende ingeving van de makers; teruggrijpen op zwart-wit of sepia bij flashbacks blijkt een standaard waar prima van afgeweken kan worden. Een originele keuze als deze past bovendien prima bij de film: Frantz is gebaseerd op Broken Lullaby (1932), een verhaal waarin verdriet over de oorlog in eerste instantie vanuit het perspectief van de Duitsers wordt belicht, de doelgroep die in de meeste films enkel wordt weggezet als daders.
Ook als je verwacht dat Adrien Anna de liefde verklaart, word je niet op je wenken bediend. Als Adrien haar vertelt over de laatste keer dat hij Frantz zag, drijft dat een wig tussen hen die hem doet terugreizen naar Parijs. Daar krijgen we de naweeën van de wereldoorlog vanuit Frans perspectief te zien. (Mocht je je afvragen of er verschil zit tussen Duits en Frans verdriet, het antwoord van Ozon is ‘nee’).
Anna belandt eveneens in de stad van de liefde.
En op een bankje voor een opmerkelijk gekozen schilderij van Manet is er reden om aan te nemen dat ook de toekomst er gekleurd uit zal zien.
Cinesalon 
Één reactie