Aan een wereldoorlog komt niet zomaar een einde. De strijd die op het veld is gestreden, woedt in Tokyo Trial voort in de rechtbank.
De filmversie van de gelijknamige Netflix serie focust op de rechtszaak, (onnodig) drama is geschrapt. Hoewel de film zich niet strikt in de vergaderkamer afspeelt, wordt er – buiten enkele ‘journaalscènes’ tussendoor – een aardige 12 Angry Men sfeer gecreëerd.
Zoals boeken een inspiratiebron vormen voor films, vormen films steeds vaker het startsein voor een serie. Denk aan Hannibal (boek, film én serie) maar ook Fargo, Minority Report en Westworld. Series waarin een nieuwe cast & crew het verhaal dikwijls alleen als uitgangspunt gebruiken en frisse wegen inslaan met voor de liefhebber hier en daar een (subtiele) verwijzing naar de oorspronkelijke versie.
Tokyo Trial koos een andere route en werd vorig jaar al op Netflix gelanceerd als vierdelige serie. Hetzelfde materiaal, geregisseerd door Pieter Verhoeff en Rob King, is nu gemonteerd tot een speelfilm die in première gaat op het Nederlands Film Festival.
In Tokyo werd in 1946 het International Military Tribunal of the Far East geïnstalleerd. Elf rechters, één uit elk van de overwinnende landen, kwamen bijeen om een oordeel te vellen over ruim twintig Japanse oorlogsmisdadigers. Een proces dat een halfjaar zou duren, naderende pas na meer dan twee jaar haar voltooiing.
Vertragingen werden onder meer veroorzaakt door Bert Röling, de jonge Nederlandse rechter die er niet aarzelde om conventies ter discussie te stellen ‘kun je mensen veroordelen op een misdaad die tijdens de oorlog nog niet als zodanig bepaald was?’ en die dwars door alle politieke agenda’s vasthield aan zijn eigen standpunt.
Marcel Hensema (Hollands Hoop, Penoza) is de gedroomde kandidaat om rechter Röling te vertolken. Omringd door oude rotten; Jonathan Hyde, Paul Freeman, William Hope legt Hensema precies de juiste ongemakkelijkheid en stoïcijnse vastberadenheid bloot om zijn personage, de jongste rechter van het tribunaal, gestalte te geven in de arena waarin wetboeken en tactische zetten leiden tot een reeks levensbepalende vonnissen.
Pieter Verhoeff regisseert naast fictie (Nynke, De Brief Voor De Koning) ook documentaires (Het Gat van Nederland) en kon voor Tokyo Trial slecht kiezen. De film start met zwart-wit beelden van Japan daags na de Tweede Wereldoorlog. Ook de rechtbankscènes met de acteurs worden in zwart-wit gebracht en doen daardoor denken aan oude televisiebeelden. Aardig is ter afwisseling maar voor de verfilming van een historisch zo ingrijpende rechtszaak eigenlijk overbodig.
Het verhaal; dikwijls complex en gestript van drama wat in het historisch vergelijkbare drama Viceroy’s House de boventoon voert, boeit en was dankzij de sterke internationale cast ook zonder stilistische kunstgrepen stevig overeind blijven staan.
Cinesalon 