De auteur van wie we allemaal weleens een roman hebben gelezen (Norwegian Wood, Kafka op het strand, 1Q84) heeft ook tientallen korte verhalen op zijn naam staan. Burning (Beoning) is een adaptatie van Barn Burning, een stuk dat in 1992 in The New Yorker en later in de verhalenbundel The Elephant Vanishes is gepubliceerd.
Burning gaat over een jonge aspirant schrijver die verliefd wordt op een ongrijpbaar meisje, een voor Haruki Murakami-lezers herkenbaar type. Zijn favoriete auteur is William Faulkner die (toevallig?) ook een kort verhaal genaamd Barn Burning op zijn naam heeft staan. Hoe is het om zo’n dromerige hoofdpersoon, waar je je al lezende heerlijk in kunt verliezen, op het witte doek te zien?
Heb je een vriendin?
Bij een warenhuis wordt Jongsoo (Yoo Ah-in), koerier-met-schrijfambities, aangesproken door de vrijpostige Haemi (Jeon Jong-seo), een oud-klasgenootje die uitzendwerk voor de winkel doet en hem, ook als hij haar niet herkent, uitnodigt voor een drankje. De avond krijgt een staartje, Haemi gaat op reis en strikt Jongsoo om voor haar kat te zorgen. Best een persoonlijk verzoek aan iemand die je jaren niet hebt gezien maar ‘happy-go-lucky’-Haemi lijkt er niet mee te zitten en Jongsoo – meteen tot over zijn oren verliefd – stemt toe.
Het is knap hoe de Zuid-Koreaanse filmmaker Chang-dong Lee Murakami eert maar ook zijn eigen signatuur overbrengt: zo heeft hij de setting verplaatst van Japan naar Zuid-Korea en de moeite die het Jonsoo en Haemi kost om een plekje op de arbeidsmarkt te veroveren, zal voor veel Koreaanse jongeren herkenbaar zijn.
De relatie, die al merkwaardig begon, wordt gekker: brokjes worden opgegeten, de kattenbak vult zich, maar Jongsoo ziet ook na 15 dagen verzorging geen kat in Haemi’s studio. En als hij haar van het vliegveld ophaalt, is ze niet weg te slaan bij pretty boy Ben (Steven Yeun) die ze op reis heeft ontmoet. Jongsoo ondergaat de driehoeksverhouding die ontstaat gelaten, tot het kattenvoer uit Haemi’s studio verdwijnt en er in het luxe appartement van Ben gemiauw klinkt.
Chang-dong Lee bouwt de spanning rustig op, een verademing vergeleken met de gehaastheid die je in boekverfilmingen nogal eens voelt. Ook maakt hij de wijze keuze om de personages jong te houden, het geloofwaardig laten verstrijken van tijd is vaak een bottleneck in verfilmingen.
Burning is, anders dan de titel/genre-typering doet vermoeden, geen thriller waarbij je op het puntje van je stoel zit. Wel brengen de flonkerende natuurlijke zonnestralen die cinematographer Hon Kyung-Pyo (Snowpiercer) zoveel mogelijk gebruikte, de dromerige Murakami-toon eerbiedig in beeld. Als je de magie van een Haruki Murakami verhaal op het witte doek wilt beleven, zit je met deze adaptatie 148 minuten lang goed.
Burning ★★★★ is vanaf 11 oktober te zien in de bioscoop
Cinesalon 