In flashbacks zien we hoe Florence (Saoirse Ronan) en Edward (Billy Howle) elkaar in 1962 ontmoeten en stapelverliefd worden, maar de spanning in hun bruidssuite bij Chesil Beach (Dorset, Engeland) is om te snijden. De seksuele revolutie is in aantocht, het bruidspaar is jong en ambitieus, maar hun huwelijksnacht verloopt afgrijselijk.
Waarom?
Ruim tien jaar geleden speelde Saoirse Ronan een van haar eerste rollen in Atonement. Dertien jaar was ze, maar met haar felblauwe ogen en vastberaden blik ook toen al een actrice die je aandacht gevangen houdt. Nu speelt ze opnieuw in een Ian McEwan verfilming.
Ook in On Chesil Beach draagt haar personage een jeugdherinnering mee die bepalend is voor de toekomst. Anders dan in Brooklyn (2015) of Lady Bird (2018) is de muzikale en welgestelde Florence geen personage dat je direct in je hart sluit, maar dat ligt niet aan de wijze waarop Ronan de rol invult: prachtig gelaagd, kleine nuances in haar stemgebruik laten (subtiel) blijken wat ze vindt.
I saw a man who wasn’t wearing a jacket
Billy Howle (Dunkirk, The Sense of an Ending) is ideaal als Edward: iets fletser dan Ronan maar overschaduwen doet ze hem niet. Howle schakelt mooi in stemmingen; van sympathiek naar gefrustreerd tot miserabel en ontroerd. Naar het einde toe lijkt McEwan, die zelf het script schreef, wel heel veel te willen vertellen – alsof hij zich ineens realiseert dat het boek nog een paar honderd pagina’s telt maar de filmrol bijna op is. En (theater)regisseur Dominic Cooke, die hiermee zijn speelfilmdebuut maakt, heeft het (nog) niet in zijn mars om dit qua regie vlot te trekken.
Wel hebben ze een subliem artistiek team om zich heen: Ronan in haar azuurblauwe jurk op het bordeauxrode hotelbed is een beeld om in te lijsten. De artistieke achtergrond van de personages (Florence leidt een strijkkwartet en Edward opent een platenzaak) en de tijdspanne (van seksuele revolutie naar flowerpower tot hedendaags) lenen zich perfect voor de sfeervolle sets van art director Susannah Brough (The Danish Girl) en set decorator Charlotte Dirickx (Mr Holmes). Met als gevaar dat je je ogen uitkijkt en de liefdesgeschiedenis, die steeds gehaaster verloopt, bijzaak wordt.
‘Praat met elkaar’ is overduidelijk de moraal van dit verhaal. Prachtig in beeld gebracht en knap gespeeld. Maar hoewel Saoirse Ronan als getalenteerde en tegelijk gekwelde violiste een gevoelige snaar raakt, is On Chesil Beach geen film die je langer dan ‘ie duurt aan het denken zet.
On Chesil Beach ★★★ is vanaf 28 juni te zien in de bioscoop
Cinesalon 