Voor een shot artistiek, intellectueel New York op je beeldscherm, is Noah Baumbach je beste vriend.
Je kunt de in 1969 in Brooklyn geboren filmmaker kennen van de verfilming van Roald Dahls Fantastic Mr. Fox (2009), waarvoor hij samen met Wes Anderson het script schreef, maar kenmerkend voor zijn oeuvre zijn vooral de films over familie- en relatieperikelen van cultuurminnende New Yorkers.
Voor Netflix leverde hij The Meyerowitz Stories (New and Selected) af. Een aardige film maar een herhaling van zetten vergeleken met de visueel krachtige While We’re Young (2014) en het prachtige coming-of-age drama Frances Ha (2012).
The Meyerowitz Stories (New and Selected)
In zijn meest recente tv-film voert Noah Baumbach een recordaantal chit-chattende, kunstminnende New Yorkers op. Bekende gezichten uit eerdere films en vele andere acteurs (sommige in een rol, anderen als zichzelf) kletsen wat af als ze elkaar via de koppige oude kunstenaar Harold Meyerowitz (Dustin Hoffman) treffen.
De mooiste scènes zijn die waarin de personages niet praten maar doen. Zo storten Danny (Adam Sandler) en Matthew (Ben Stiller) vol overgave op het molesteren van de auto van de man die hun halfzus ooit wat aandeed. Althans, dat is het plan, de broertjes hebben totaal geen ervaring met fysiek geweld, het stuk trekken van de ruitenwisser alleen al kost ze de grootste moeite, maar de euforie die door ze heenstroomt na deze ‘slooppartij’ is het helemaal waard.
While We’re Young
While We’re Young is een soort omgekeerde coming of age film. Twee koppels, de jonge Jamie (Adam Driver) en Darby (Amanda Seyfried) en de wat oudere Cornelia (Naomi Watts) en Josh (Ben Stiller) leren elkaar in kennen in een collegezaal. In lijn met de vintage fantastic hype zijn het juist de jongeren die luisteren naar cassettebandjes en de ouderen die overal hun iPhone bij betrekken. Het levert sympathieke plaatjes op, maar met de wel heel voorspelbare afloop is het geen film die beklijft.
Frances Ha
We’re like a lesbian couple that doesn’t have sex anymore. uit: Frances Ha, door Noah Baumback en Greta Gerwig
De 27-jarige Frances (Greta Gerwig) had haar relatie met huisgenootje Sophie niet beter kunnen omschrijven. De twee zijn ontroerend close, daar komt niks tussen. Dan maakt Sophie een keuze die hun band verandert. Frances, een danseres zonder vaste positie in het dansgezelschap waar ze werkt, moet van de ene op de andere dag zelf de kost verdienen, eigen vrienden maken en zich niet al te eenzaam te voelen zonder Sophie.
Frances Ha barst van de charmante scènes en is qua sfeer soms net Juno (2007) – maar dan in zwart-wit. Noah Baumbach koos voor zwart-wit omdat hij Frances Ha het ‘gevoel van een eerste film’ wilde geven. Dit effect valt te betwijfelen, als je het niet weet, haal je het er niet uit. Eerder rijst de vraag waarom dit hedendaagse drama als eerbetoon aan klassieke Audrey Hepburn films is vormgegeven.
Wat je als kijker ook niet altijd weet maar wel voelt, is de waarachtigheid. Greta Gerwig, die meeschreef aan het script, is sowieso een actrice die je in al haar rollen (Jackie, 20th Century Women) gelooft maar hier lijkt elk detail uit haar poriën te komen. Research leert dat Frances dezelfde geboorteplaats (Sacramento) heeft als Gerwig en haar ouders in de film gespeeld worden door Gerwigs eigen vader en moeder. Net als Jonathan Glazer in Under the Skin (2013) speelt Baumbach hiermee een fascinerend spelletje met de conventies van het fictie-genre in een film die hij tot dusver niet heeft kunnen toppen.
Cinesalon 