Een baby probeert een vierkant blokje in een rond gat te stoppen. Het past niet. Met de stelling “Een vierkant past nooit in een cirkel” eindigt het hoogdravende intro van Le Grand Bain (Sink or Swim).
Deze film van Gilles Lelouche (Rock ’n Roll) over een team mannelijke synchroonzwemmers gaat zogezegd “nergens over” en ik kan meteen verklappen: die uitspraak wordt waargemaakt. Wat prima is, want het pretentieloze plot vermaakt meer dan het hoogdravende intro.
Ze zijn niet succesvol, niet bloedmooi en niet fit. Toch leren we deze heren niet kennen in de kroeg maar in het zwembad, waar ze samen het enige Franse team voor mannelijke synchroonzwemmers vormen. (Leïla ‘Midnight Sun‘ Bekhti), ooit zwemkampioen, nu invalide, daagt de luiaards vanuit haar rolstoel uit om hun sportiefste zelf te worden, en warempel, het het brengt ze op het WK synchroomzwemmen in Scandinavië.
I wanted to examine the weariness – or perhaps the somewhat latent depression – that I sensed in people of my generation
Je kunt dit onderzoek heel dramatisch uitdiepen maar Gilles Lelouche situeert de handeling in het plaatselijke zwembad met alle voor de hand liggende We All Love The Eighties-hits. Los van de originele insteek (geïnspireerd door de Zweedse documentaire Men Who Swim), volgt Le Grand Bain een voorspelbare verhaallijn, vergelijkbaar met die van dansfilms als Step Up.
Veel valt er niet over de film te zeggen; als kijker duik je gewoon met de heren mee en zal het je verrassen hoe soepel/synchroon de getroubleerde midlifers (o.a. Guillaume Canet, Mathieu Amalric) zich uiteindelijk door hun zwem-act slaan.
Le Grand Bain ★★★ is vanaf 11 april te zien in de bioscoop
Cinesalon 