Voor haar regiedebuut heeft actrice Maggie Gyllenhaal een prachtige roman uitgekozen om te verfilmen: La figlia oscura (2006) van Elena Ferrante. Betekent een mooi boek ook een mooie film?
Maggie Gyllenhaal komt uit een filmfamilie. Haar ouders zijn filmmakers en haar broer Jake is acteur. Zelf stond Gyllenhaal ook jaren voor de camera; ze speelde in grote Hollywood producties als The Dark Knight maar ook in arthouse drama The Kindergarten Teacher en tv-serie The Deuce. Met The Lost Daughter maakt ze haar schrijf- en regiedebuut.
La figlia oscura is een in 2006 gepubliceerde roman van Elena Ferrante; de auteur die enkele jaren daarna wereldberoemd werd met De geniale vriendin-reeks. Het is een aangrijpend verhaal over een vrouw met de niet toevallig gekozen, mythologische naam Leda. Leda is, in de filmversie, een professor in de Italiaanse literatuur en moeder van twee volwassen dochters. Aan een Grieks strand raakt ze gefascineerd door de jonge moeder Nina. Nina en haar dochtertje doen Leda denken aan de tijd waarin ze zelf jonge dochters had. Strandscènes in het heden worden verweven met flashbacks naar Leda’s tropenjaren als moeder.
In The Lost Daughter wordt de hoofdrol vertolkt door Olivia Colman, bij uitstek een actrice om in een degelijke linnen zomeroutfit hotsend en botsend haar koffers vol boeken uit de huurauto te sjorren en zich stuntelig voor te stellen aan Lyle (Ed Harris), de host van haar vakantiewoning. Als je het boek niet kent, is het in eerste instantie niet duidelijk waar het verhaal over gaat, maar omdat Colman zo duidelijk uitspeelt dat ze niet happy is en ergens mee worstelt, blijf je als kijker geboeid naar wat komen gaat.
De komst van een luidruchtige familie ontregelt Leda nog meer. Ze eisen de strandstoelen op maar Leda blijft zitten en raakt geobsedeerd door de bloedmooie Nina, vertolkt door Dakota Johnson (Suspiria, A Bigger Splash). Nina triggert gebeurtenissen uit Leda’s verleden en we zien flashbacks waarin de twintig jaar jongere Colman overtuigend wordt neergezet door Jessie Buckley (Beast, Wild Rose). Als jonge academicus worstelt Leda met wat we nu work-life balance zouden noemen: ze droomt van een carrière in de academische wereld, maar Italiaanse literatuur vertalen terwijl twee jonge meisjes om je heen dartelen, is uitputtend. Jessie Buckley laat prachtig zien hoezeer ze van haar als elfjes verklede dochters houdt en hoe hatelijk ze het tegelijkertijd vindt dat het gejammer van die twee haar ertoe tergt om haar lievelingspop kapot te gooien en het haar onmogelijk maakt om haar professionele droom waar te maken. Tot ze wordt uitgenodigd voor een meerdaags congres.
Lang blijft de vraag waarom Colman zo gebukt lijkt te gaan onder de tropenjaren die voor elke (werkende) moeder pittig zijn. De cast weet alle onderhuidse spanningen tot in de puntjes uit te spelen, met name vanaf het moment dat het dochtertje van Nina haar pop kwijtraakt. Een confrontatie met Nina op de markt onthult wat er twintig jaar geleden gebeurde. Niet veel later smijt Leda haar koffers – Lyle is uit beeld – van de natuurstenen trap. De vakantie is ten einde maar hoe pijnlijk die ook was, we zijn getuige geweest van een reis waarin Leda het trauma waar ze de afgelopen decennia mee worstelde heeft kunnen verwerken, ontroerend neergezet door Oscarwinnaar Olivia Colman.
Maggie mag vaker achter de camera staan!
The Lost Daughter ★★★★ is vanaf 16 december te zien in de bioscoop en vanaf 31 december op Netflix
Cinesalon 